Η συζήτηση θα είχε νόημα μόνο εάν μπορούσαμε να συμφωνούσαμε για ποιον λόγο θα προσέφευγε ο κ. Τσίπρας σε εκλογές ή δημοψήφισμα. Για να κερδίσει τη λαϊκή εντολή και το πολιτικό άλλοθι για να αποδεχτεί μια συμφωνία που θα θυμίζει e-mail Χαρδούβελη ή για να την απορρίψει;
Ας δούμε τα πιθανά σενάρια:
Το ιδανικό θα ήταν να υποχωρήσουν άτακτα οι δανειστές, παρότι γνωρίζουν ότι ο Μίδας δεν θα μπορεί να γεννά λεφτά κάθε πρωί και να υλοποιηθεί ομαλά, όπως είχε εξαγγελθεί, το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχει, όμως, και το ενδεχόμενο τα πράγματα να στραβώσουν και τελικά οι δανειστές να μην πανικοβληθούν και να επιμείνουν μέχρι τέλους στη γραμμή «e-mail Χαρδούβελη - επιστολών Βαρουφάκη και βάλε». Τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.
Αν ο κ. Τσίπρας προσφύγει στον λαό, απλώς θα παραδεχτεί δημόσια και φωναχτά ότι το σχέδιο το οποίο παρουσίασε στον ελληνικό λαό (και υπερψήφισε τον Ιανουάριο), είτε ήταν εξωπραγματικό, είτε δεν μπόρεσε η κυβέρνησή του να το υπηρετήσει.
Εάν ο κ. Τσίπρας αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών και επιλέξει, αντί του κομματικού συμφέροντος και της προσωπικής παραταξιακής υστεροφημίας, το πραγματικό συμφέρον της χώρας, τότε θα ζητήσει την ψήφο του λαού για να εφαρμόσει αυτά που ήταν πάνω-κάτω το προεκλογικό πρόγραμμα της νυν αντιπολίτευσης. Αλλά τουλάχιστον εξασφαλίζει ότι θα υπάρχει επόμενη ημέρα. Διαφορετικά υπάρχει η επιλογή να αναζητήσει πολιτικό άλλοθι για τη σύγκρουση. Και μετά;
Ακόμη κι αν κερδίσει το 40%, το 50% σε εκλογές ή δημοψήφισμα τι θα αλλάξει; Θα σπεύσουν οι δανειστές να υποκύψουν; Είναι θέμα ποσοστών; Προφανώς όχι. Φτάνουμε σε μια οριακή στιγμή που το Μέγαρο Μαξίμου δεν είναι τόσο ασφαλές καταφύγιο. Αυτός που καταφεύγει σε τακτικισμούς, δημοψηφίσματα, εκλογές είναι ο αναλώσιμος κλασικός πολιτικάντης. Ηγέτης γίνεται εκείνος που παίρνει αποφάσεις. Ξέρει πού θέλει να οδηγήσει το καράβι. Και στρίβει το τιμόνι, ακόμη και κόντρα στο ρεύμα.
Ν. Μελέτης-Έθνος
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου