Στο ερώτημα «ποιος φοβάται τις εκλογές», η προφανής απάντηση είναι: «Η κυβέρνηση». Η εξάμηνη αντεπίθεση με κοινωνικά μερίσματα, σκάνδαλα και φανφάρες έκλεισε τον κύκλο της και αφήνει το πολιτικό τοπίο εκεί που βρισκόταν πριν. Στην καθαρή υπεροχή της ΝΔ.
Εως εδώ, φυσιολογικά πράγματα. Γιατί όμως άρχισαν να φοβούνται τις εκλογές και οι Βρυξέλλες;
Για τρεις λόγους:
Πρώτον, επειδή το κυρίαρχο συναίσθημα στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι «να ξεμπερδεύουμε επιτέλους με την Ελλάδα». Η κυβέρνηση Τσίπρα τούς διαμήνυε ότι ο στόχος είναι κοινός και πίστεψαν πως (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) ο Τσίπρας θα έκανε ό,τι ζητήσουν προκειμένου να ξεμπερδέψουν χωρίς φασαρίες.
Δεύτερον, επειδή είχαν την ανόητη εκτίμηση ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2019 και ότι ο Τσίπρας «ελέγχει τα πράγματα». Η ανοησία αυτή εμπλουτιζόταν από τη δυσφορία τους επειδή ο Μητσοτάκης δεν συνέπραττε στην υλοποίηση της εκτίμησής τους!
Τρίτον, επειδή (στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τουλάχιστον…) είχαν διαμορφώσει την ακόμα πιο ανόητη εντύπωση ότι ο Τσίπρας είναι «παράγων σταθερότητας» και ότι θα πρέπει «να μείνει στο παιχνίδι» και μετά τις εκλογές.
Λίγο πριν από τις γιορτές, υψηλόβαθμος ευρωπαίος παράγων με ρωτούσε με μια δόση εκνευρισμού: «Για ποιον λόγο δεν αφήνετε τον Τσίπρα να τελειώσει τη δουλειά; Τι περισσότερο θα κάνει ο Μητσοτάκης αν έλθει;».
Η απάντησή μου ήταν ότι το ποιος θα φύγει και ποιος θα έλθει το αποφασίζουν στις δημοκρατίες οι κάλπες. Ούτε εκείνος ούτε εγώ.
Δεν διαφώνησε. Αλλά αυτό εξηγεί γιατί δεν θέλουν κάλπες.
Ολα αυτά όμως last year. Διότι πλέον η στρατηγική των Βρυξελλών έχει κλονιστεί και στα τρία επίπεδα.
Πρώτον, δεν έχουν ενιαία άποψη πώς «θα ξεμπερδέψουν με την Ελλάδα». Γι' αυτό ο καθένας λέει τα δικά του.
Η ΕΚΤ, ας πούμε, προκρίνει τη διατήρηση της Ελλάδας σε κάποια μορφή προγράμματος για να μην υπάρξει πισωγύρισμα.
Η Κομισιόν, αντιθέτως, φοβάται να ανοίξει μια νέα διαπραγμάτευση και στηρίζει την κυβέρνηση στη λογική «άσε τους να φύγουν και μετά βλέπουμε».
Δεύτερον, η Κομισιόν Γιούνκερ είναι εξαιρετικά αποδυναμωμένη η ίδια λόγω της υπόθεσης Σελμάιρ αλλά και επειδή όλες οι εκτιμήσεις της για την Ελλάδα διαψεύδονται.
Ουδείς πλέον μιλάει για εκλογές το 2019, αμφιβάλλουν αν ο Τσίπρας ελέγχει το παραμικρό πέρα από τους διορισμούς κολλητών του, ενώ οι κατά καιρούς φιλοκυβερνητικές δηλώσεις του Μοσκοβισί (του αποκαλουμένου και «ευρω-Κουβέλη») σταδιοδρομούν ως ανέκδοτο Βρυξελλών.
Σε πρόσφατη συνάντησή τους (και μάλιστα ενώπιον συνεργατών) ο Μητσοτάκης αμφισβήτησε έντονα και τις προβλέψεις και τις προθέσεις του γάλλου επιτρόπου.
Ακόμα και ο εκπρόσωπος Μαργαρίτης Σχοινάς (παρ' όλο που προέρχεται από τη ΝΔ...) έχει επικριθεί έντονα στην Πειραιώς για καταφανή πολιτική μεροληψία της Κομισιόν και του προέδρου της.
Τρίτον, επειδή όλο και περισσότερο αντιλαμβάνονται ότι η προσπάθεια να πέσει στα μαλακά ο «παράγων σταθερότητας Τσίπρας» υπερβαίνει τις αρμοδιότητες και τις δυνατότητές τους.
Υποθέτω άλλωστε ότι κανείς εξ αυτών δεν θα ήθελε να βρεθεί αντιμέτωπος με μια εχθρική νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα. Ή με μια δήλωση Μητσοτάκη ότι μετά τις 20 Αυγούστου και την ολοκλήρωση του Μνημονίου δεν τον δεσμεύει τίποτα εκτός συνθηκών στο οποίο δεν θα έχει δεσμευθεί ο ίδιος - όπως τον συμβουλεύουν συνομιλητές του...
Σε αντίθεση με το φθινόπωρο, ελάχιστοι πλέον πιστεύουν στις Βρυξέλλες ότι μια κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι μια ανίσχυρη κυβέρνηση ή ότι υπάρχει περίπτωση να διασωθεί εκλογικά ο Τσίπρας.
Και γι' αυτό φοβούνται τις εκλογές - με διάφορες προφάσεις, όπως το ενδεχόμενο μιας μετεκλογικής αστάθειας...
Ετσι όμως αλλάζουν και τα κουμάντα. Κάτι το οποίο θα είχε ίσως δευτερεύουσα σημασία αν οι εκλογές δεν ήταν τόσο κοντά και αν το Μνημόνιο δεν έληγε στις 20 Αυγούστου. Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου