Οι πολιτικοί μας δεν παύουν ποτέ να με εκπλήσσουν. Η χώρα αντιμετωπίζει δύο πολύ μεγάλες προκλήσεις: Η πρώτη είναι η Τουρκία, η οποία γίνεται όλο και πιο απρόβλεπτη και ασταθής. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, που σπατάλησε δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς χωρίς να αφήσουν πίσω τους σημαντική αμυντική βιομηχανία, η Τουρκία έχει έρευνα και παραγωγή. Εξοπλίζεται με ταχύ ρυθμό, προκαλώντας μεγάλη ανησυχία σε όσους γνωρίζουν σε βάθος αυτόν τον τομέα.
Θα υπέθετε, λοιπόν, κανείς ότι ο πρωθυπουργός θα διόριζε στη θέση του αναπληρωτή υπουργού Αμυνας έναν άνθρωπο που γνωρίζει τα θέματα ασφάλειας και θα μπορούσε να αναλάβει το κρίσιμο project της αναδιοργάνωσης των Ενόπλων Δυνάμεων και της επεξεργασίας ενός μακροχρόνιου προγράμματος εκσυγχρονισμού τους.
Τοποθέτησε τον κ. Κουβέλη. Μοναδικό κριτήριο ήταν οι εσωκομματικές ισορροπίες και η –καταραμένη– επικοινωνιακή διαχείριση. Αντί για έναν επιστήμονα, μάνατζερ ή αξιόλογο πρώην στρατιωτικό, τοποθετήθηκε ένας πολιτικός μετά το τέλος της καριέρας του.
Πώς λειτουργεί λοιπόν το σύστημα; Ακριβώς ανάποδα από
ό,τι σε μια εταιρεία. Εκεί ρωτάει το αφεντικό «πώς θα κάνω τη δουλειά μου καλύτερα;» και μετά παίρνει την απόφασή του. Εδώ το αφεντικό ρωτάει «πώς θα δυσαρεστήσω λιγότερους και τι μήνυμα πρέπει να εκπέμψω στο κόμμα και πολιτικά;» και δεν δίνει μια δεκάρα για το τι απαιτεί η συγκεκριμένη θέση. Αν μια εταιρεία λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο, θα χρεοκοπούσε πολύ σύντομα. Ετσι, άλλωστε, χρεοκόπησε και το ελληνικό κράτος, όταν σε κρίσιμες θέσεις τοποθετήθηκαν φαύλοι ή ανίκανοι άνθρωποι.
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που συμβαίνει να διορίζονται λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις, όπου πρώτα έρχονται το κόμμα και η πολιτική και μετά η... δουλειά. Θυμάμαι έναν πρωθυπουργό να διορίζει έναν πασιφανώς άχρηστο και σχεδόν επικίνδυνο πολιτικό σε μια κρίσιμη θέση. Οταν τον ρώτησα «μα καλά, πώς σου ήλθε αυτή η ιδέα;», μου απάντησε: «Δεν έβγαινε αλλιώς η πασιέντζα».
Η δεύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι να βάλει την οικονομία της στον 21ο αιώνα, στην εποχή όπου όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Οπότε αναλαμβάνει τη σχετική αρμοδιότητα ένας άνθρωπος που διακρίνεται από σύνεση και χαμηλούς τόνους, αλλά από κάθε άλλη πλευρά ταιριάζει στη δεκαετία του 1980. Το μόνο καλό είναι ότι στο παρελθόν έχει αναδείξει καλά στελέχη από τη νεότερη γενιά, οπότε ίσως βρεθούν κάνα δυο γύρω του που καταλαβαίνουν από επιχειρηματικότητα, τεχνολογία και όλα τα σχετικά.
Το μήνυμα όμως είναι λάθος. Μια χώρα που αντιμετωπίζει τόσο μεγάλες προκλήσεις δεν μπορεί να διοικείται το 2018 με τον ίδιο παλαιοκομματικό τρόπο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία, με πρόσωπα και όρους του 1980.
Αλ. Παπαχελάς-Καθημερινή
Θα υπέθετε, λοιπόν, κανείς ότι ο πρωθυπουργός θα διόριζε στη θέση του αναπληρωτή υπουργού Αμυνας έναν άνθρωπο που γνωρίζει τα θέματα ασφάλειας και θα μπορούσε να αναλάβει το κρίσιμο project της αναδιοργάνωσης των Ενόπλων Δυνάμεων και της επεξεργασίας ενός μακροχρόνιου προγράμματος εκσυγχρονισμού τους.
Τοποθέτησε τον κ. Κουβέλη. Μοναδικό κριτήριο ήταν οι εσωκομματικές ισορροπίες και η –καταραμένη– επικοινωνιακή διαχείριση. Αντί για έναν επιστήμονα, μάνατζερ ή αξιόλογο πρώην στρατιωτικό, τοποθετήθηκε ένας πολιτικός μετά το τέλος της καριέρας του.
Πώς λειτουργεί λοιπόν το σύστημα; Ακριβώς ανάποδα από
ό,τι σε μια εταιρεία. Εκεί ρωτάει το αφεντικό «πώς θα κάνω τη δουλειά μου καλύτερα;» και μετά παίρνει την απόφασή του. Εδώ το αφεντικό ρωτάει «πώς θα δυσαρεστήσω λιγότερους και τι μήνυμα πρέπει να εκπέμψω στο κόμμα και πολιτικά;» και δεν δίνει μια δεκάρα για το τι απαιτεί η συγκεκριμένη θέση. Αν μια εταιρεία λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο, θα χρεοκοπούσε πολύ σύντομα. Ετσι, άλλωστε, χρεοκόπησε και το ελληνικό κράτος, όταν σε κρίσιμες θέσεις τοποθετήθηκαν φαύλοι ή ανίκανοι άνθρωποι.
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που συμβαίνει να διορίζονται λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις, όπου πρώτα έρχονται το κόμμα και η πολιτική και μετά η... δουλειά. Θυμάμαι έναν πρωθυπουργό να διορίζει έναν πασιφανώς άχρηστο και σχεδόν επικίνδυνο πολιτικό σε μια κρίσιμη θέση. Οταν τον ρώτησα «μα καλά, πώς σου ήλθε αυτή η ιδέα;», μου απάντησε: «Δεν έβγαινε αλλιώς η πασιέντζα».
Η δεύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι να βάλει την οικονομία της στον 21ο αιώνα, στην εποχή όπου όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Οπότε αναλαμβάνει τη σχετική αρμοδιότητα ένας άνθρωπος που διακρίνεται από σύνεση και χαμηλούς τόνους, αλλά από κάθε άλλη πλευρά ταιριάζει στη δεκαετία του 1980. Το μόνο καλό είναι ότι στο παρελθόν έχει αναδείξει καλά στελέχη από τη νεότερη γενιά, οπότε ίσως βρεθούν κάνα δυο γύρω του που καταλαβαίνουν από επιχειρηματικότητα, τεχνολογία και όλα τα σχετικά.
Το μήνυμα όμως είναι λάθος. Μια χώρα που αντιμετωπίζει τόσο μεγάλες προκλήσεις δεν μπορεί να διοικείται το 2018 με τον ίδιο παλαιοκομματικό τρόπο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία, με πρόσωπα και όρους του 1980.
Αλ. Παπαχελάς-Καθημερινή
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου