Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, η υπόθεση των δύο στρατιωτικών στον Εβρο είναι «ένα σύνηθες επεισόδιο». Και ως εκ τούτου «δεν πρέπει να μετατρέψουμε ένα σύνηθες επεισόδιο σε μέγα ζήτημα».
Εχει ξανασυμβεί τέτοιο επεισόδιο; Οχι - τουλάχιστον από το 1974 και μετά. Τότε πώς μπορεί να είναι «σύνηθες» κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί;
Σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, το ίδιο «σύνηθες επεισόδιο» δεν είναι παρά «μια τυπική διαδικασία που θα τελειώσει σε λίγες μέρες».
Από τότε πέρασαν δέκα μέρες. Προφανώς συμπληρώνουν ακόμη την τυπική αίτηση.
Αλλά δεν πειράζει να περιμένουμε λίγο. Διότι, σύμφωνα με τον Νίκο Φίλη, «δεν είναι αυτό το μείζον. Το κρίσιμο θέμα σήμερα είναι αυτό;».
Και τι είναι «αυτό» κατά τον Φίλη; «Μια υπόθεση ταλαιπωρίας των στελεχών του Στρατού». Τι είδους ταλαιπωρία; Κάτι σαν νυχτερινό τροχάδην;
Ερώτηση κρίσεως. Δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει ή μας κοροϊδεύουν γι' αυτό που συμβαίνει; Δυσκολεύομαι να απαντήσω.
Από την άλλη πλευρά, όμως, διαμορφώνω τη βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση προσπαθεί απλώς να υποβαθμίσει το περιστατικό - όπως υποβάθμισε προ ημερών και το επεισόδιο στα Ιμια…
Και προσπαθεί να το υποβαθμίσει για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή φοβάται!
Φοβάται ο Πρωθυπουργός να πάρει τηλέφωνο τον Ερντογάν διότι δεν ξέρει τι θα του ζητήσει.
Φοβάται μήπως του θυμίσει ο Ερντογάν ότι (σε ένα παλαιότερο τηλεφώνημα) ο Τσίπρας του είχε υποσχεθεί να στείλει πίσω τους τούρκους αξιωματικούς «σε λίγες μέρες».
Φοβάται μήπως η κατάσταση με την Τουρκία ξεφύγει και του σκάσει στα χέρια.
Φοβάται επειδή ο Ερντογάν είναι όντως απρόβλεπτος.
Φοβάται επειδή η επίσκεψη του τούρκου προέδρου στην Αθήνα αποδείχθηκε μια καταστροφική επιλογή που οδήγησε στην ενθάρρυνση κι όχι στην ανάσχεση της επιθετικότητας της Τουρκίας.
Φοβάται επειδή όταν τηλεφώνησε στον Γιλντιρίμ, μετά το επεισόδιο στα Ιμια, μάλλον τα άκουσε παρά τα είπε.
Φοβάται διότι βλέπει ότι σύμμαχοι και εταίροι μάλλον σφυρίζουν αδιάφορα. Η Φεντερίκα Μογκερίνι της ΕΕ «ευχήθηκε» να λυθεί το θέμα «με τρόπο ταχύ και θετικό». Δεν το λες και βαριά κουβέντα!
Αλλά ο Πρωθυπουργός δεν φοβάται τόσο για τη χώρα όσο για την κυβέρνησή του. Αν συμβεί καμιά στραβή, δεν τον ξεπλένει τίποτα.
Και σχεδόν φυσιολογικά καταφεύγει στην υποτίμηση των κινδύνων, στην υποβάθμιση των περιστατικών, στην αποδοχή της τουρκικής επιθετικότητας ως στοιχείο της πολιτικής του. Με άλλα λόγια, στον κατευνασμό.
Μόνο που ο κατευνασμός μπορεί να ήταν ήδη από τον Μεσοπόλεμο το καταφύγιο των φοβισμένων αλλά είναι ταυτοχρόνως και μια παγίως αποτυχημένη πολιτική.
Πριν ακόμη από τη συμφωνία του Μονάχου ο Τσόρτσιλ έγραφε στον Λόιντ Τζορτζ:
«Στην Αγγλία προσφέρθηκε να επιλέξει ανάμεσα στον πόλεμο και στην ντροπή. Επέλεξε την ντροπή και θα πάρει τον πόλεμο» (13/8/1938).
Αναρωτιέμαι. Με τους δύο στρατιωτικούς στις τουρκικές φυλακές θα προσέλθει η κυβέρνηση σαν να μην τρέχει τίποτα στην ευρωτουρκική σύνοδο της Βάρνας σε δύο εβδομάδες;
Ο φόβος του Τσίπρα δεν είναι βεβαίως καινούργιος. Διαπερνά όλη τη διακυβέρνησή του από το 2015 και μετά.
Είναι ο φόβος της πτώσης, της «παρένθεσης» που ξορκίζουν σε κάθε ευκαιρία οι κυβερνητικοί, χωρίς κανείς από την άλλη πλευρά να τη διεκδικεί, να την προεξοφλεί ή να τη διακηρύσσει.
Μόνοι τους έθεσαν στόχο να μην πέσουν. Μόνοι τους πανηγυρίζουν όσο δεν πέφτουν.
Αυτός ο φόβος όμως είναι παραλυτικός. Διότι όταν η (μοναδική σχεδόν) επιδίωξη μιας διακυβέρνησης είναι να παραταθεί, τότε είναι προκαταβολικά διατεθειμένη να κάνει όλους τους συμβιβασμούς και όλους τους κατευνασμούς προκειμένου να το επιτύχει.
Και στην Ελλάδα μεν τους έχουμε καταλάβει και το καλαμπουρίζουμε.
Το έχουν καταλάβει και οι δανειστές, με αποτέλεσμα να διαπραγματεύονται από απόλυτη θέση ισχύος για να περνούν ό,τι θέλουν.
Δυστυχώς όμως το έχει καταλάβει και ο Ερντογάν. Και αυτός δεν καλαμπουρίζει.Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου