Στην τελευταία συνέντευξή του ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε πει ότι τα μνημόνια χρειάζονταν για την ελληνική περίπτωση όχι μόνο για τη συγκράτηση των ελλειμμάτων, αλλά και για τον εκσυγχρονισμό της παρωχημένης για τα ευρωπαϊκά δεδομένα δημόσιας διοίκησης, χωρίς τον οποίο η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να πετύχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Δυστυχώς, ήταν υπεραισιόδοξος. Στα 8 χρόνια των μνημονίων, υπήρξαν πρωτοφανείς δημοσιονομικές προσαρμογές, σημαντικές μεταρρυθμίσεις, αλλά η κρατική μηχανή οριακά βελτιώθηκε. Παραμένει ακόμη –ως επί το πλείστον– αργοκίνητη, λάτρις της γραφειοκρατίας και αναποτελεσματική. Τα παραδείγματα εκατοντάδες – τα ξέρουν όλοι οι πολίτες που έχουν πάρε-δώσε με τις δημόσιες υπηρεσίες. Από το πιο απλό, ότι το Taxis πέφτει κάθε φορά που οι φορολογούμενοι προσπαθούν να καταθέσουν τις δηλώσεις τους ή να εκμεταλλευθούν μια ρύθμιση του υπουργείου Οικονομικών, έως το απίθανο και απάνθρωπο, ότι
συμπολίτες μας με σoβαρές αναπηρίες υποχρεώνονται να περνούν ανά τακτά διαστήματα από επιτροπές για να διαπιστωθεί εάν στο ενδιάμεσο διάστημα η αναπηρία τους... αποκαταστάθηκε.
Κι ενώ η χώρα διψά για ανάπτυξη, υπάρχει γραφείο σε υπουργείο που εγκρίνει τη χρηματοδότηση για αναπτυξιακά προγράμματα με μόνον δύο υπαλλήλους, ενώ χρειάζεται τουλάχιστον είκοσι. Αποτέλεσμα, οι φάκελοι να σχηματίζουν σωρούς και να χρειάζονται μήνες για να διεκπεραιωθούν και οι εταιρείες που έχουν ξοδέψει σημαντικά κεφάλαια για εγκεκριμένα σχέδια να περιμένουν στο ακουστικό τους. Αλλά τεράστιες καθυστερήσεις –ακόμη και ενάμιση χρόνο– υπάρχουν και στην επιστροφή ΦΠΑ, ενώ αλίμονο σε όποιον χρειαστεί για να κάνει τη δουλειά του να πάρει κάποια έγκριση από το υπουργείο Πολιτισμού, τα δασαρχεία ή τις πολεοδομίες: οι αρμόδιες επιτροπές του υπουργείου συνεδριάζουν σε ρυθμό χελώνας, ενώ το «μπαχτσίσι» στις άλλες δύο υπηρεσίες δίνει και παίρνει. Το χειρότερο, όμως, όλων είναι η ταχύτητα απόδοσης Δικαιοσύνης, που προσεγγίζει τις αφρικανικές χώρες – μία απλή αστική διαφορά μπορεί να πάρει χρόνια για να τελεσιδικήσει, ενώ κάποιες αποφάσεις πάνε για την επόμενη γενιά! Δυστυχώς, όσον αφορά το Δημόσιο, οι άλλοι πάνε στο φεγγάρι κι εμείς τσόκαρο και ταγάρι.
Νότης Παπαδόπουλος-Καθημερινή
συμπολίτες μας με σoβαρές αναπηρίες υποχρεώνονται να περνούν ανά τακτά διαστήματα από επιτροπές για να διαπιστωθεί εάν στο ενδιάμεσο διάστημα η αναπηρία τους... αποκαταστάθηκε.
Κι ενώ η χώρα διψά για ανάπτυξη, υπάρχει γραφείο σε υπουργείο που εγκρίνει τη χρηματοδότηση για αναπτυξιακά προγράμματα με μόνον δύο υπαλλήλους, ενώ χρειάζεται τουλάχιστον είκοσι. Αποτέλεσμα, οι φάκελοι να σχηματίζουν σωρούς και να χρειάζονται μήνες για να διεκπεραιωθούν και οι εταιρείες που έχουν ξοδέψει σημαντικά κεφάλαια για εγκεκριμένα σχέδια να περιμένουν στο ακουστικό τους. Αλλά τεράστιες καθυστερήσεις –ακόμη και ενάμιση χρόνο– υπάρχουν και στην επιστροφή ΦΠΑ, ενώ αλίμονο σε όποιον χρειαστεί για να κάνει τη δουλειά του να πάρει κάποια έγκριση από το υπουργείο Πολιτισμού, τα δασαρχεία ή τις πολεοδομίες: οι αρμόδιες επιτροπές του υπουργείου συνεδριάζουν σε ρυθμό χελώνας, ενώ το «μπαχτσίσι» στις άλλες δύο υπηρεσίες δίνει και παίρνει. Το χειρότερο, όμως, όλων είναι η ταχύτητα απόδοσης Δικαιοσύνης, που προσεγγίζει τις αφρικανικές χώρες – μία απλή αστική διαφορά μπορεί να πάρει χρόνια για να τελεσιδικήσει, ενώ κάποιες αποφάσεις πάνε για την επόμενη γενιά! Δυστυχώς, όσον αφορά το Δημόσιο, οι άλλοι πάνε στο φεγγάρι κι εμείς τσόκαρο και ταγάρι.
Νότης Παπαδόπουλος-Καθημερινή
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου