Νομίζω ότι και οι πλέον αδαείς έχουν αντιληφθεί την τακτική της κυβέρνησης: προσπαθεί να κερδίσει χρόνο.
Και στην προσπάθεια αυτή, μοναδική «κόκκινη γραμμή» είναι η παραμονή της στην εξουσία. Τίποτε άλλο δεν μετράει.
Το κυνήγι του χρόνου όμως δεν αποτελεί τυχαία τη θεμελιώδη επιδίωξη της διακυβέρνησης Τσίπρα: ακόμη τρέχει πίσω από τον χρόνο που έχασε το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Και επειδή το «δις εξαμαρτείν» μόνο οι σοφοί το αποφεύγουν, ο Πρωθυπουργός ανέβασε ένα ριμέικ. Σπατάλησε αλόγιστα και το πρώτο μετεκλογικό εξάμηνο (Οκτώβριος 2015 - Μάρτιος 2016). Τώρα τρέχει να κλείσει την αξιολόγηση με το μαχαίρι στον λαιμό και ατενίζοντας την πλάτη του Μητσοτάκη.
Το αποτέλεσμα είναι περίπου προδιαγεγραμμένο. Αν η κυβέρνηση δεν κλείσει την αξιολόγηση, θα αναγκαστεί να πάει άμεσα σε εκλογές.
Αν η κυβέρνηση κλείσει την αξιολόγηση, θα υποστεί τεράστιο κοινωνικό κόστος.
Ούτε το ανισόρροπο Ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου, ούτε η φοροκαταιγίδα του Τσακαλώτου, ούτε καν η απελευθέρωση των «κόκκινων δανείων» είναι μεγέθη πολιτικά διαχειρίσιμα στην ελληνική κοινωνία.
Η κυβέρνηση προφανώς το γνωρίζει αλλά τα αποδέχεται απλώς και μόνο στη λογική της μοναδικής «κόκκινης γραμμής» που έχει θέσει στον εαυτό της και την οποία έχουν πλήρως αντιληφθεί (και εκμεταλλεύονται...) οι δανειστές.
Ετσι, η σπατάλη χρήσιμου χρόνου σε διαπραγμάτευση έχει μετατραπεί σε μπούμερανγκ στη διαπραγμάτευση. Και γι' αυτό το τελικό πακέτο θα είναι βαρύ.
Ουσιαστικά η κυβέρνηση προσπαθεί απλώς να διαρκέσει και προκειμένου να διαρκέσει αποδέχεται ρυθμίσεις, δεσμεύσεις και βάρη που κάνουν την παραμονή της στην εξουσία όλο και δυσκολότερη. Κανείς ποτέ στην πολιτική δεν κέρδισε τη μάχη με τον χρόνο.
Ετσι, κάθε μέρα που περνάει είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Και κάθε μέρα που περνάει, η κυβέρνηση Τσίπρα θυμίζει τραγικά τις κυβερνήσεις Παπανδρέου το διάστημα 2009-2011.
Μια ιστορία όμως που επαναλαμβάνεται με πλούσια στοιχεία φάρσας. Τουλάχιστον ο Παπανδρέου δεν είχε Πολάκη, Θεανώ, Μπαλτά ή Μπαλαούρα. Τον Κουρουμπλή ούτε που διανοήθηκε να κάνει υπουργό, ενώ η Τζάκρη, ο Μπόλαρης και οι υπόλοιποι επιζώντες του Ακη ή/και του Γιώργου προσφέρουν μάλλον επιχειρήματα στην αντιπολίτευση παρά προστιθέμενη αξία στη συμπολίτευση.
Είναι προφανές ότι ο Πρωθυπουργός δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια, ούτε θα αφεθεί να βυθιστεί αύτανδρος. Παρ' όλα αυτά οι δυνατότητές του είναι αρκετά περιορισμένες.
Από τη στιγμή που η ΝΔ άνοιξε το ζήτημα των εκλογών, οι δυνατότητες διεύρυνσης ή αλλαγής της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας έχουν εκμηδενιστεί. Κανείς - ούτε ο Λεβέντης, ούτε η Φώφη, ούτε ο Θεοδωράκης - δεν δέχεται να παίξει τον ρόλο του σωσιβίου σε μια κυβέρνηση που βουλιάζει.
Και ο λόγος είναι απλός. Οχι βεβαίως επειδή το επιβάλλει η «διαπλοκή» - όπως ψιθυρίζουν οι ανόητοι. Αλλά επειδή ακόμη κι αν φοβούνται τις εκλογές, φοβούνται περισσότερο πως μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ θα βουλιάξουν και οι ίδιοι.
Ως εκ τούτου, το επικρατέστερο σενάριο μοιάζει πολύ με το ονειρικό σενάριο του Μητσοτάκη.
Τι ζητούσε ο πρόεδρος της ΝΔ; Μια κυβέρνηση που να δίνει ό,τι της ζητούν, που να εισπράττει όλη τη δυνατή φθορά και έτσι να ανοίγει τον δρόμο για τις εκλογές που θα τον φέρουν στην εξουσία.
Το ζητούμενο για αυτόν δεν είναι τόσο η αυτοδυναμία όσο ένα εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ γύρω ή κάτω από το 20%. Και για να το πετύχει, πρέπει να κλείσει η αξιολόγηση.
Το σενάριο όμως είναι πολύ καλό για να βγει εύκολα αληθινό.
Η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης δεν δίνει την εντύπωση ανθρώπων που παίζουν με τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι αποκαλύψεις του Γ. Παπακωνσταντίνου για την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να τον χρησιμοποιήσει εναντίον του Ευ. Βενιζέλου προμηνύουν πολλά.
Θα φύγουν λοιπόν ήσυχα και χωρίς ζημιά; Δεν ξέρω. Και μια ματιά στη Βραζιλία ή στη Βενεζουέλα ενισχύει τις επιφυλάξεις μου.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου