Ο ταπεινότερος Θεός του σύμπαντος, ο Θεός της Αγάπης, ο δικός μας ο Θεός, ο Ιησούς Χριστός, καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι μπαίνει θριαμβευτικά στην πόλη της Ιερουσαλήμ.
Οι φοίνικες και τα βάγια κοσμούν το δρόμο του, ο όχλος αλαλάζει θριάμβου και νίκης ουρανομήκεις ιαχές, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι ανησυχούν, οι Ρωμαίοι κατακτητές παρακολουθούν την πορεία του από αδιάφορα έως εντελώς διακριτικά.
Ο χριστιανικός κόσμος εορτάζει με ξεχωριστές τιμές την εις τα Ιεροσόλυμα θριαμβευτική είσοδο του Ιησού. Άλλωστε, η μέρα αυτή είναι η απαρχή της Θείας καταδίκης και του Θείου μαρτυρίου, που κατέληξε στο ΜΕΓΑΛΥΤΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ…!!!!!
Ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν του τόπου μας (για μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιοί), παλιότερα (και σήμερα φυσικά), την Κυριακή των Βαΐων όλο το χωριό… όλο το Ευρυτανικό χωριό, πήγαινε στην εκκλησιά, όπου, σαν τέλειωνε η Θεία Λειτουργία, ο παπάς μοίραζε τις «βά’ιες» (δάφνες).
Ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν του τόπου μας (για μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιοί), παλιότερα (και σήμερα φυσικά), την Κυριακή των Βαΐων όλο το χωριό… όλο το Ευρυτανικό χωριό, πήγαινε στην εκκλησιά, όπου, σαν τέλειωνε η Θεία Λειτουργία, ο παπάς μοίραζε τις «βά’ιες» (δάφνες).
Τις «βά’ιες» τις πήγαιναν των Βαΐων την παραμονή, αποβραδίς, στου χωριού την εκκλησιά οι νιόνυμφες. Τις πήγαιναν, δηλαδή, οι γυναίκες, που δεν είχαν κλείσει χρόνο παντρεμένες. Αυτονόητο είναι, ότι στις νιόνυμφες ο παπάς, κατά το μοίρασμα, έδινε τη μεγαλύτερη και την ομορφότερη δάφνινη «ανθοδέσμη».
Οι ελεύθεροι και οι ελεύθερες (ανύπανδροι και ανύπανδρες), άμα έπαιρναν τη βάγια τους, κάθονταν και την εξέταζαν. Την «’ξέταζαν» και μάντευαν τι σύντροφο θα πάρουν και τι εξ αγχιστείας σόι θα κάμουν.
Έτσι, αν η βάγια τους ήταν ψηλή και λυγερή, ο σύντροφός τους θα ήταν ψηλός. Αν ήταν κοντή, θα ήταν κοντός. Αν είχε πολλά κλωνάρια, θα ’καναν πολλά κουνιάδια. Αν ήταν κίτρινη, θα ’παιρναν σύντροφο μπακανιάρη (μαραζιάρη).
Αν είχε λουλούδια, θα ζούσαν ζωή όμορφη, χαρούμενη, λουλουδιασμένη. Αν… Αν… Αν… Βέβαια, για να στέρξει της βά’ιας το μάντεμα και της δάφνης το ειδές, έπρεπε, να παντρευτούν εκείνη τη χρονιά, αλλιώτικα… αλλιώτικα, του χρόνου πάλι.
Τέλος, στο μεσημεριανό, στο βαγιάτικο τραπέζι, ακόμα και στο πιο φτωχό σπίτι, κατά κανόνα, απίθωναν μπακαλιάρο τηγανιτό. Απίθωναν μπακαλιάρο, γιατί πού να βρεθεί μέσα στα βουνά άλλο ψάρι τότε; Εκείνες τις εποχές, στα ορεινά και στα δύσβατα χωριά μας δεν υπήρχαν δρόμοι, δεν υπήρχαν ψυγεία, δεν υπήρχαν ανέσεις, δεν υπήρχαν… Μόνο αγώνας για την επιβίωση και ανελέητες στερήσεις υπήρχαν. Υπήρχε, όμως, και ανθρωπιά. Υπήρχε κατανόηση, υπήρχε συμπαράσταση, υπήρχε αλληλεγγύη, υπήρχε συνδρομή, υπήρχε αγάπη, υπήρχε και καλοσύνη.
Χρόνια Πολλά,
Καλή Μεγάλη Βδομάδα και Καλή Ανάσταση…
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου