Μην τα πολυλογώ, η πρώτη μου γκάφα ήρθε από τα αποδυτήρια. Στο περαστό σερβίρισμα της σαλάτας, την τοποθέτησα στο κύριο πιάτο, για να διαπιστώσω, δευτερόλεπτα μετά, ότι
όλοι οι συνδαιτυμόνες μου είχαν αντιληφθεί την ύπαρξη και του «ειδικού» μικρότερου, το οποίο, διάολε, ήταν μπροστά μου και δεν το είδα. «Κωνσταντίνε, πρόσεχε τι κάνει η διπλανή σου κυρία που σερβίρεται πρώτη και μην κάνεις άλλη σαχλαμάρα», είπα μέσα μου. Αλλά πριν προλάβω να αισθανθώ σαν τη μύγα μες στο γάλα, ο πρέσβης έκανε κάτι μαγικό. Ενόσω σερβιριζόταν –τελευταίος βέβαια– έβαλε και εκείνος τη σαλάτα του στο κυρίως πιάτο του για να αισθανθώ καλύτερα. «Τι φανταστική κίνηση. Κωνσταντίνε, πρόσεχε», ξανάπα μέσα μου. Το Βατερλώ μου, όμως, έμελλε να επακολουθήσει.
Το κύριο πιάτο το έφερε ο σερβιτόρος σε ασημένια, βέβαια, πιατέλα. Ρύζι με μοσχαράκι κοκκινιστό. Ηταν μάλλον καραμελωμένο εξ ου και το κρέας έμοιαζε με στρογγυλές κόκκινες μπάλες τοποθετημένες προσεκτικά στο αχνιστό ρύζι. Η εξ αριστερών μου κυρία που χρησιμοποιούσα ως οδηγό μου σερβιρίστηκε μια τέτοια μοσχοβολιστή μπάλα και λίγο ρύζι. Πήρα προσεκτικά την ασημένια κουτάλα και έβαλα κι εγώ λίγο ρύζι, αλλά δύο «μπάλες» μοσχαράκι καθότι πεινούσα πολύ. Τι το ’θελα; Την ώρα που έφευγε η πιατέλα, με την άκρη του ματιού μου συνειδητοποιώ ότι οι «μπάλες» ήταν απολύτως μετρημένες για οκτώ άτομα. Μια για τον καθένα.
Το σερβίρισμα που ακολούθησε εξελίχθηκε σε ένα προσωπικό μαρτύριο που νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ. Οσο ο καθένας σερβιριζόταν μία «μπάλα» και εκείνες λιγόστευαν τόσο ένιωθα για πρώτη φορά τι εστί να σε λούζει κρύος ιδρώς, θέλοντας να ανοίξει η τραπεζαρία να με καταπιεί. Για να καταλάβετε τον πανικό μου, έκανα και τρίτη γκάφα. Προκειμένου να εξαφανίσω το πειστήριο της ενοχής, καταβρόχθισα εν ριπή οφθαλμού τη μία από τις δύο μπάλες, πριν καν αρχίσουν οι άλλοι να τρώνε. Αλλά η παρτίδα τούτη τη φορά δεν σωνόταν. Η κυρία που σερβιριζόταν τελευταία πριν από τον πρέσβη είπε βέβαια ότι δεν θέλει κρέας, καθώς είχε μείνει μόνο ένα κομμάτι. Και έφαγε μόνο ρύζι, όπως βέβαια και ο πρέσβης που θεώρησε αγενές να πάρει τη μοναδική «μπάλα» που εδικαιούτο η προσκεκλημένη του. Με τις γκάφες μου, άφησα δύο ανθρώπους νηστικούς...
Ε, λοιπόν, για να φτάσω και στον λόγο όσων διαβάσατε, κάθε φορά που βλέπω τον κ. Τσίπρα στο εξωτερικό, αυτομάτως θυμάμαι αυτόν τον αυτοεξευτελισμό μου. Νιώθω την ίδια και ακόμη μεγαλύτερη ντροπή παρακολουθώντας τον με αυτό το δήθεν χαμογελαστό, άνετο υφάκι, ενώ απέναντί του έχει ηγέτες άλλων κρατών που τον κοιτούν έκπληκτοι, προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς παριστάνει.
Δεν είναι η έλλειψη γραβάτας το πρόβλημα. Ούτε θέμα αγωγής είναι. Ακόμη και αν δεν σου έμαθαν τα βασικά οι γονείς σου όταν ήσουν μικρός, κάποια στιγμή μεγαλώνοντας βλέπεις γύρω σου και μαθαίνεις. Αυτό που ειλικρινά με κάνει να απορώ είναι ότι ένας νέος και κατά τεκμήριο ευφυής άνθρωπος επιμένει να μην αντιλαμβάνεται την αυτονόητη πια σε όλους ανάγκη να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του στο αξίωμά του. Να καταλάβει, δηλαδή, ότι δεν εκπροσωπεί πλέον τον εαυτό του, την παρέα του ή αυτούς που νομίζει ότι είναι οι ψηφοφόροι του. Αλλά μια ολόκληρη χώρα και τους πολίτες της.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, προσωπικά δεν χαμογέλασα καν με τις γελοιογραφίες που αναπαρήγαγαν τη γραφική εικόνα του κ. Τσίπρα και των υπουργών του να φορούν T-Shirt και να χασκογελούν σαν να ’ναι σχολική εκδρομή ενόσω κινεζικό άγημα τους απέδιδε τις αυτονόητες τιμές, όπως γίνεται σε κάθε επίσημη υποδοχή αρχηγού ξένου κράτους. Ηταν μια θλιβερή και βαθιά ντροπιαστική εικόνα για την Ελλάδα. Γιατί ο ηγέτης μιας χώρας είναι η εικόνα της.
Και ακόμη μεγαλύτερη ντροπή ένιωσα όταν ο κ. Τσίπρας τάχα αστειεύθηκε με τον πρωθυπουργό της Κίνας που ηγείται 1,4 δισ. ανθρώπων, λέγοντάς του ότι εξήγαγε το «στυλ» ντυσίματός του στην Κίνα, όταν τον είδε να μη φοράει και εκείνος γραβάτα. Χωρίς καν να του περνάει από το μυαλό ότι ο «ομόλογός» του έκανε ό,τι και σε μένα ο πρέσβης με τη σαλάτα, μήπως και αισθανθεί κάπως καλύτερα.
Κ. Ζούλας-Καθημερινή
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου