Ο Πάνος Καμμένος έχει βρει την τακτική να μένει αλώβητος και απροσπέλαστος, ώστε κανείς να μην αποτολμά να τον κρίνει, είτε αυτός είναι βουλευτής, είτε εκπρόσωπος κοινωνικού φορέα, είτε δημοσιογράφος. Ο Πάνος αντεπιτίθεται στο παραμικρό, τον κανιβαλίζει – με την συνδρομή πρόθυμων trolls – οπότε όλοι αποφεύγουν, όχι απλώς να του επιτεθούν, αλλά ούτε καν να τον κρίνουν.
Και αν κάποιος το τολμήσει όπως ο σκιτσογράφος της Καθημερινής και αρθρογράφος του Protagon Ανδρέας Πετρουλάκης, που έκανε μία απλώς αξιολογική κριτική, έχει να αντιμετωπίσει τη βάσανο των δικαστηρίων.
Έτσι τη μία φορά μπορεί να προτρέπει σε λιντσάρισμα δημάρχων, την άλλη απειλεί από το twitter μνημονιακούς δημοσιογράφους (ώσπου τους πήρε το κοπιράιτ και έγινε ο ίδιος μνημονιακός), την τρίτη να επιδίδεται σε ανώδυνο αλλά επικίνδυνο ψευτοτσαμπουκά στα ελληνοτουρκικά.
Η πολιτική υπόσταση του κ. Καμμένου, ο
οποίος φορούσε T-shirt με την επιγραφή «Η Ελλάδα δεν πωλείται», και κατέληξε να ψηφίζει το Υπερταμείο όπου η Δημόσια Περιουσία μπαίνει υπό εκποίηση για 99 χρόνια (σιγά, ούτε έναν αιώνα), οι στολές παραλλαγής και η όποια πληθωρική του δραστηριότητα ως υπουργού Άμυνας, αφορά αυτόν, την κυβέρνηση, τους ψηφοφόρους του, όχι την στήλη.Όμως ο υπουργός Άμυνας υπερέβαλλε εαυτόν με τις δηλώσεις του σχετικά με τον Τσαβούσογλου, εν δυνάμει βάζει τη χώρα σε επικίνδυνα νερά, και αυτό μας αφορά όλους.
Καταρχάς από τα πιο απλά, και ας πούμε ανεκτά: Απαντώντας στον Τσαβούσογλου δήλωσε πως πρωθυπουργός δεν είναι ο Σημίτης αλλά ο Τσίπρας, και ΥΠΕΞ δεν είναι ο Πάγκαλος με τις σημαίες στα Ιμια που θα έπαιρνε ο αέρας, αλλά ο Κοτζιάς.
Δύο παρατηρήσεις επ’ αυτού: Ο Σημίτης και ο Πάγκαλος, κρίθηκαν και απήλθαν. Ήταν δημοκρατικά εκλεγμένοι, άρα ένας δημοκρατικά εκλεγμένος υπουργός όπως ο κ. Καμμένος, δεν μπορεί να τους αντιπαραβάλει ως προδότες στις δηλώσεις του κατά του Τσαβούσογλου. Ενώπιον του τούρκου υπουργού, η ελληνική πολιτική τάξη είναι - πρέπει να είναι - ενιαία. Αλλιώς, με τέτοιες αναφορές, διαρρηγνύει το αναγκαίο αρραγές εσωτερικό μέτωπο. Επίσης καταδεικνύει επιλεκτική μνήμη. Υπουργός Άμυνας τότε ήταν ο Γεράσιμος Αρσένης. Δεν τον αναφέρει και δεν νομίζουμε από σεβασμό στη μνήμη του. Ούτως ή άλλως η ιστορία κρίνει παρόντες και τεθνεώτες. Μάλλον συντροφική μονομέρεια προς την νυν συντρόφισσα Λούκα Κατσέλη, επιδεικνύει.
Το σπουδαιότερο είναι άλλο: Ο κ. Καμμένος δήλωσε ότι αν οι Τούρκοι θέλουν να πατήσουν τα Ιμια, θα δούμε πώς θα φύγουν από κει! Πέραν του ότι έχει δίκιο ο διπλωμάτης κ. Κουμουτσάκος, ότι τέτοιες δηλώσεις ανήκουν στη δικαιοδοσία του υπουργού Εξωτερικών, η απλή λογική λέει ότι αν γίνει κάτι τέτοιο θα έχουμε θερμό επεισόδιο. Ποιος το αποφάσισε; Έχει συνέλθει το ΚΥΣΕΑ, και έχει συζητηθεί στο υπουργικό συμβούλιο; Έχει συνεδριάσει κάποια επιτροπή περί αντιμετώπισης και αποκλιμάκωσης των κρίσεων; Εντάξει ο ίδιος είναι τσαμπουκάς και δεν σηκώνει μύγα στο πατριωτικό σπαθί του (λέμε), ποιο κυβερνητικό όργανο αποφάσισε την όποια απάντηση; Έχει εν λευκώ από τον πρωθυπουργό εξουσιοδότηση;
Τα πράματα είναι πολύ πιο σοβαρά απ' ό,τι ο επικοινωνιακός τσαμπουκάς του υπουργού Άμυνας τα αντιμετωπίζει. Και την ελληνική ελαφρότητα καταδεικνύει και η στάση του κ. Κοτζιά, τον οποίο ο κ. Καμμένος μνημονεύει, σε αντιπαραβολή με τους προδότες.
Ο κ. Κοτζιάς δήλωσε στον ΣΚΑΙ ότι η Τουρκία ακουμπάει τις «κόκκινες γραμμές». Και όταν ρωτήθηκε ποια είναι η κόκκινη γραμμή απάντησε «η κόκκινη». Αυτό όμως δεν είναι εξωτερική πολιτική. Είναι απρογραμμάτιστες αντιδράσεις, σε μια εποχή που η Ελλάδα είναι μόνη στο ΝΑΤΟ.
Η όποια ελληνική αντίδραση, αρχικά θα πρέπει να είναι σχεδιασμένη από εμπειρογνώμονες των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας. Τα όργανα αυτά θα εισηγηθούν στον πρωθυπουργό την ενδεδειγμένη αντίδραση αφού γίνει επεξεργασία στρατιωτικών σχεδίων και εμπλοκής δυνάμεων. Και όλα αυτά με σοβαρότητα και μυστικότητα. Η αντίδραση θα είναι καίρια και η χώρα θα είναι προετοιμασμένη για οποιαδήποτε τουρκική αντίδραση, ακόμη και για τη χειρότερη.
Δυστυχώς η Ελλάδα είναι έρμαιο των διαθέσεων της Άγκυρας και δεν έχει κανένα επεξεργασμένο σχέδιο να κατασιγάσει την επιθετικότητά της. Ας πούμε ότι ο Σημίτης βρέθηκε απροετοίμαστος να αντιμετωπίσει τα Ίμια (ήταν και η κοσμοπολίτικη αφέλειά του που δεν φανταζόταν ότι στην εποχή μας κράτη λύνουν έτσι τις διαφορές τους – γι’ αυτό και δεν είχε ψηφίσει τις αμυντικές δαπάνες του Προϋπολογισμού). Τότε καθιερώθηκαν οι γκρίζες ζώνες.
Ωστόσο η θεσμοθετημένη υποχώρηση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας ξεκίνησε με την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, όταν συμφώνησε το 2005 να αρχίσει η Τουρκία τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, χωρίς να αναγνωρίσει την Κυπριακή δημοκρατία. Βουλευτής του κ. Καραμανλή ήταν ο κ. Καμμένος. Δεν θυμόμαστε κάποια ένθερμη αντίδρασή του.
Εν ολίγοις: Η επιθετικότητα της Τουρκίας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στις επικοινωνιακές ανάγκες του ΥΠΕΘΑ. Αν οι Τούρκοι πατήσουν τα Ιμια, θα πρέπει να αποφασίσει η κυβέρνηση τι θα γίνει, και ό,τι γίνει. Αλλά η όποια εθνική αντίδραση δεν μπορεί να είναι εκ των προτέρων επικοινωνιακό λάφυρο του κ. Καμμένου.
Γ. Σιδέρης-liberal.gr
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου