Δεν υπάρχει καμία συμπαιγνία. Σαν να βρίσκεται ακόμη στα πλατό της τηλεοπτικής του δόξας, ο Λεβέντης αυτοσχεδιάζει. Επιδίδεται στην καταγγελτική παρλάτα που δεν βγαίνει ποτέ εκτός θέματος, απλούστατα επειδή δεν υπάρχει θέμα. Το θέμα είναι η
γενική ηθικολογία –«τι κάνανε πενήντα χρόνια;», «η ειλικρίνεια είναι το παν»– που μπορεί κανείς να αναγνωρίσει ως σοφτ ανάλογο της «εισαγγελικής» επιθετικότητας του Τσίπρα.
Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός νιώθει άνετα. Γι’ αυτό μιλάει με τόση οικειότητα στον «κύριο πρόεδρο». Σνομπάρει, όπως είπε χθες, τα στούντιο τηλεπωλήσεων. Νιώθει όμως σαν στο σπίτι του όταν η ατμόσφαιρα θυμίζει στούντιο Λεβέντη.
Οχι, δεν υπάρχει συνεννόηση μεταξύ των δύο. Υπάρχει όμως η κοινή καταγωγή τους από τη μήτρα της αντισυστημικής καταγγελίας. Υπάρχει το γενετικό αντανακλαστικό του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν τον αφήνει να χειραφετηθεί από τον αντιπολιτευτικό εαυτό του. Που, παρότι ήδη δυόμισι χρόνια στην εξουσία, τον αναγκάζει να μιλάει ως μόνη μητρική του γλώσσα εκείνη της σκανδαλοθηρίας.
Ηταν αφόρητα προβλέψιμη αυτή η τροπή. Οσο στο πεδίο της όντως πολιτικής η κυβέρνηση εγκλωβιζόταν στις αντιφάσεις της, τόσο θα αναζητούσε τη διεύρυνση του πεδίου της αντιπολιτικής. Τόσο θα δοκίμαζε να μετατρέψει το Κοινοβούλιο σε εξεταστήριο και θέατρο μισαλλοδοξίας.
Ηταν προβλέψιμο, αλλά δεν είναι πια αποδοτικό. Η συνεισφορά του Βασίλη Λεβέντη δεν είναι ότι τάχα διευκολύνει αυτήν τη –μεθοδευμένη χωρίς εκείνον– φυγή προς την αντιπολιτική. Η συνεισφορά του είναι μάλλον αισθητική. Η παρουσία του επί σκηνής υπενθυμίζει ότι η τραγωδία μπορεί να εναλλάσσεται με τη φάρσα. Η απελπισία μπορεί να συγκατοικεί με τη γελοιότητα.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου