Οι κυβερνήσεις είναι σαν τις γάτες - όλες τις γάτες και όχι μόνο τις γάτες Ιμαλαΐων. Γίνονται επικίνδυνες όταν νιώθουν στριμωγμένες με την πλάτη στον τοίχο.
Δεν θέλουν να φύγουν. Δεν μπορούν να μείνουν. Αισθάνονται την αδυναμία τους ως απειλή. Φοβούνται. Και βγάζουν τα νύχια τους!
Υποψιάζομαι ότι σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση. Κι έτσι βγάζει τα νύχια της στη Δικαιοσύνη, στην αντιπολίτευση, στους καναλάρχες, στις εφημερίδες - φτου κι από την αρχή!
Με κάποιον τρόπο επιστρέφουν στον αντιπολιτευτικό ΣΥΡΙΖΑ που όταν δεν τον βόλευε η πραγματικότητα τσακωνόταν με την πραγματικότητα.
«Μας απαγορεύουν να κυβερνήσουμε!» φωνάζει ο Πολάκης για τους δικαστές - κάτι που αν ίσχυε πραγματικά, στην περίπτωση του Πολάκη μάλλον θα ισοδυναμούσε με εθνική προσφορά...
Κι επειδή την Ιστορία τη γράφουν οι παρέες, έρχεται καπάκι ο Πρωθυπουργός.
Οχι μόνο να προσλάβει στο γραφείο του την απερχόμενη Πρόεδρο του Αρείου Πάγου προτού καν προλάβει να εκδοθεί η σύνταξή της αλλά και να χαρακτηρίσει τη Δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της «θεσμικά εμπόδια» στο έργο του.
Πρόσθεσε δε αινιγματικά: «Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι!».
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να βρω το μονοπάτι που θα επιτρέψει στον Πρωθυπουργό να κυβερνήσει χωρίς δικαιοσύνη, δικαστικές αποφάσεις, Σύνταγμα και άλλα «θεσμικά εμπόδια».
Ενας τρόπος είναι να κατεβάσει τα τανκς. Δεν νομίζω ότι το θέλει. Ασε που αν στηρίζεται στον Καμμένο για να φέρει τα τεθωρακισμένα, το πολύ-πολύ να καταλάβουν καμιά ψαροταβέρνα.
Ο άλλος τρόπος είναι να παρακάμψει τα εμπόδια. Δεν νομίζω ότι το μπορεί. Τουλάχιστον όσο δεν κατεβαίνουν τα τανκς.
Υποθέτω λοιπόν ότι είναι απλώς θέμα γαβγίσματος - όπως είπε κι ο ίδιος για την Τουρκία.
Κι απλώς το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι οι γάτες δεν γαβγίζουν!
Το Μέγαρο Μαξίμου επιμένει κάθε τρεις και λίγο και όταν δεν τους αρέσει κάποιος τίτλος ή άρθρο να ζητούν από τις τράπεζες και την ειδική διαχείριση να κλείσουν τις εφημερίδες του ΔΟΛ ή να απολύσουν τον Τάδε ή τον Δείνα.
Παίρνουν την απάντηση ότι τέτοια διαδικασία δεν προβλέπεται και το Μαξίμου επανέρχεται απτόητο μια επόμενη φορά.
Η μανία τους να επιβληθούν και να ελέγξουν στηρίζεται στην ανομολόγητη και ανόητη υπόθεση ότι βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο όχι επειδή κάνουν κάτι στραβά αλλά επειδή δεν επιβάλλονται και δεν ελέγχουν αρκετά.
Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τ. Αλεξιάδης κατηγορούσε πρόσφατα το ΣτΕ ότι «αντί να διευκολύνει τους επιπλέον ελέγχους δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα».
Δεν τους έχει περάσει καν από το μυαλό πως εκτός από τους «επιπλέον ελέγχους» υπάρχει και κάτι που λέγεται «νόμιμοι έλεγχοι», τη νομιμότητα των οποίων διασφαλίζει η Δικαιοσύνη.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι ο έλεγχος, η φοβέρα, ο εκβιασμός ως μέθοδοι διακυβέρνησης έχουν εξαντλήσει τα όριά τους. Καλώς ή κακώς, η δημοκρατία - και πάνω από τις κυβερνήσεις - έχει κανόνες, όρια, αξίες, θεσμούς, μεθόδους. Διαφορετικά, το χάος.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως όσο περνάει ο καιρός κι απομακρύνεται το ενδεχόμενο παραμονής τους στην εξουσία τόσο λιγότερο θα μπορούν να κυβερνήσουν φωνάζοντας και απειλώντας.
Ή ανοίγοντας συνεχώς ακατανόητα μέτωπα εναντίον κάθε «ανυπότακτου», όπως με τους δικαστές. Οι οποίοι, θυμίζω, θα είναι δικαστές και την επομένη των εκλογών.
«Ετσι όπως τα έκαναν, θα δικάζεται βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ για παράνομο παρκάρισμα και θα του ρίχνουν ισόβια!» μου έλεγε αστειευόμενος κορυφαίος νομικός.
Με άλλα λόγια, μια καθεστωτική συμπεριφορά έχει πολλά αρνητικά αλλά και μια απαραίτητη προϋπόθεση: την ύπαρξη καθεστώτος.
Διαφορετικά το καλό το παλικάρι πασχίζει να βρει άλλο μονοπάτι. Και το πιθανότερο είναι ότι το καλό το μονοπάτι θα βρει απλώς ένα άλλο παλικάρι.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου