 |
Το ανέκδοτο μάλλον θα τελείωνε εκεί. «Μεγάλε, αυτό δεν παίζει, πάρ' το αλλιώς και προχώρα παρακάτω» θα του λέγατε και, αν εκείνος άλλαζε ρότα, μπορεί να συνεχίζατε την κουβέντα για το μηνιάτικο. Σίγουρα όμως δεν θα τον αφήνατε να πιστεύει ότι μπορεί και να υποκύψετε, αποκρινόμενοι: «Μμμ, τώρα που το λες… δεν είναι κακή ιδέα. Κάτσε να το συζητήσω με την οικογένειά μου και θα επανέλθω». Γιατί με το δίκιο του ο ιδιοκτήτης θα σας πέρναγε ή για μπόσικο ή για μια άλλη δημοφιλή λέξη της νεοελληνικής, που αρχίζει από «μι». Και σε καμία περίπτωση δεν θα φανταζόταν ότι
πήρατε παραμάσχαλα την παρανοϊκή του απαίτηση προς οικογενειακή διαβούλευση με απώτερο στόχο να την…κάψετε, γιατί πιστέψατε ότι με αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσετε εποικοδομητικά για εσάς το παζάρι.
Ε, αυτή η μικρή παραβολή αποτυπώνει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τη… μεταμεσονύκτια διαπραγμάτευση του Αλέξη με τον Ζάεφ. Σε απλά ελληνικά, βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα…μάτια μας.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δημοσιογράφο, να καλύπτω στα 28 μου χρόνια το διπλωματικό ρεπορτάζ, έχω σιχαθεί να βλέπω τη φοβική, ατζαμίδικη και πολλαπλώς αφελή ελληνική εξωτερική πολιτική όλων των κυβερνήσεων. Κατευνασμός, επικύψεις και γαλιφιές ακόμη και σε εποχές που η χώρα μας πατούσε καλά στα Βαλκάνια, απέναντι σε συνομιλητές ανύπαρκτου διαμετρήματος, όπως η ξυπόλητη Αλβανία και το εύθραυστο υβριδικό μόρφωμα των Σκοπίων.
Κι έχω αντίστοιχα βαρεθεί να διαπιστώνω ότι η διπλωματία αυτών των «τελειωμένων» γειτόνων με ελάχιστα μέσα, αλλά αποφασιστικότητα, θράσος και τεράστια εθνική συναίνεση, γράφει συνεχώς πόντους εις βάρος της πατρίδας μας.
Προσέξτε: Δεν είμαι από αυτούς τους μαξιμαλιστές που εθελοτυφλούν λέγοντας «μη σώσει και λυθεί» το ζήτημα της ονομασίας, εμείς θα τους λέμε Σκοπιανούς κι ο υπόλοιπος πλανήτης ας κάνει ό,τι θέλει.
Δεν είναι νίκη αυτό. Υπεκφυγή από την πραγματικότητα είναι και τίποτα άλλο. Γι' αυτό και εξαρχής είχα διαφωνήσει με πολλούς φίλους, τασσόμενος υπέρ μιας συμβιβαστικής διευθέτησης της διαφοράς με τους γείτονες, πάντα όμως στο αυστηρό καραμανλικό πλαίσιο που καθορίστηκε στο Βουκουρέστι: Ναι σε σύνθετο όνομα, αλλά με συνολικά βαφτίσια ως αυστηρό και απαράβατο προαπαιτούμενο. Δηλαδή κράτος, γλώσσα, εθνότητα μονομιάς, που επιβάλλει ασφαλώς και προκαταβολική αλλαγή του σκοπιανού Συντάγματος.
Αυτό θα ήταν κατά τη γνώμη μου ένας έντιμος συμβιβασμός στο πλαίσιο μιας ρεαλιστικής διπλωματίας, που θα περιέσωζε το ελληνικό γόητρο έπειτα από τη δεινή ήττα της «Ενδιάμεσης Συμφωνίας» και θα οδηγούσε στη δορυφοροποίηση του κρατιδίου προς την Αθήνα.
Η μοναδική φόρμουλα για να γίνουν αυτά τα βαφτίσια είναι αυτή που πρότειναν στο παρελθόν μεσολαβητές με κοινό νου και χωρίς υπερβάλλουσες φιλοσκοπιανές προκαταλήψεις όπως του Νίμιτς. Δηλαδή ο Πορτογάλος Πινέιρο και οι Βανς - Οουεν, που προέκριναν το «Νέα Μακεδονία» για τρεις απλούστατους λόγους: Διευκολύνει τα συνολικά βαφτίσια σε γλώσσα και εθνότητα, αποκόπτει πλήρως τον φαντασιακό ομφάλιο λώρο από την ελληνική αρχαία Μακεδονία και είναι ιδιαιτέρως «εύπεπτο» για τον αγγλοσαξονικό κόσμο, όπου το πρόθεμα «Νew» δίνει και παίρνει σε ονομασίες χωρών, πόλεων, ακόμη και εθνοτήτων (π.χ. Νεοζηλανδοί).
Για κάποιον περίεργο και ακατανόητο λόγο η σημερινή κυβέρνηση προέκρινε γεωγραφικό προσδιορισμό (που εμπεριέχει συνειρμό ημιτελούς εθνικής ολοκλήρωσης) και βλακωδώς μπήκε στη λογική σταδιακής εφαρμογής της συμφωνίας «step by step», που σημαίνει ότι εμείς θα δίναμε με το καλημέρα το μείζον και οι Σκοπιανοί θα μας είχαν στο… «τράβα να δεις αν έρχομαι».
Τώρα φτάσαμε να συζητούμε, τάχα μου «erga omnes», το όνομα-πόθο των Κομιτατζήδων, με την προσδοκία ότι θα το κάψουμε και θα μας μείνει μόνο το «χρήση έναντι όλων».
Κι εγώ σας λέω ότι στο τέλος θα μας μείνει η διεθνής αποδοκιμασία για την «αδιαλλαξία» και ο θρίαμβος των Σκοπιανών στο blame game, με την ευθύνη του ναυαγίου να τη φορτώνεται αποκλειστικά η Ελλάδα.
Παιδαριώδεις χειρισμοί και εντυπωσιακή ανεπάρκεια στην άσκηση διπλωματίας, που ασφαλώς αποτελούν… άξια κληρονομιά ηττοπάθειας προηγούμενων κυβερνήσεων.
πήρατε παραμάσχαλα την παρανοϊκή του απαίτηση προς οικογενειακή διαβούλευση με απώτερο στόχο να την…κάψετε, γιατί πιστέψατε ότι με αυτόν τον τρόπο θα συνεχίσετε εποικοδομητικά για εσάς το παζάρι.
Ε, αυτή η μικρή παραβολή αποτυπώνει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τη… μεταμεσονύκτια διαπραγμάτευση του Αλέξη με τον Ζάεφ. Σε απλά ελληνικά, βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα…μάτια μας.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δημοσιογράφο, να καλύπτω στα 28 μου χρόνια το διπλωματικό ρεπορτάζ, έχω σιχαθεί να βλέπω τη φοβική, ατζαμίδικη και πολλαπλώς αφελή ελληνική εξωτερική πολιτική όλων των κυβερνήσεων. Κατευνασμός, επικύψεις και γαλιφιές ακόμη και σε εποχές που η χώρα μας πατούσε καλά στα Βαλκάνια, απέναντι σε συνομιλητές ανύπαρκτου διαμετρήματος, όπως η ξυπόλητη Αλβανία και το εύθραυστο υβριδικό μόρφωμα των Σκοπίων.
Κι έχω αντίστοιχα βαρεθεί να διαπιστώνω ότι η διπλωματία αυτών των «τελειωμένων» γειτόνων με ελάχιστα μέσα, αλλά αποφασιστικότητα, θράσος και τεράστια εθνική συναίνεση, γράφει συνεχώς πόντους εις βάρος της πατρίδας μας.
Προσέξτε: Δεν είμαι από αυτούς τους μαξιμαλιστές που εθελοτυφλούν λέγοντας «μη σώσει και λυθεί» το ζήτημα της ονομασίας, εμείς θα τους λέμε Σκοπιανούς κι ο υπόλοιπος πλανήτης ας κάνει ό,τι θέλει.
Δεν είναι νίκη αυτό. Υπεκφυγή από την πραγματικότητα είναι και τίποτα άλλο. Γι' αυτό και εξαρχής είχα διαφωνήσει με πολλούς φίλους, τασσόμενος υπέρ μιας συμβιβαστικής διευθέτησης της διαφοράς με τους γείτονες, πάντα όμως στο αυστηρό καραμανλικό πλαίσιο που καθορίστηκε στο Βουκουρέστι: Ναι σε σύνθετο όνομα, αλλά με συνολικά βαφτίσια ως αυστηρό και απαράβατο προαπαιτούμενο. Δηλαδή κράτος, γλώσσα, εθνότητα μονομιάς, που επιβάλλει ασφαλώς και προκαταβολική αλλαγή του σκοπιανού Συντάγματος.
Αυτό θα ήταν κατά τη γνώμη μου ένας έντιμος συμβιβασμός στο πλαίσιο μιας ρεαλιστικής διπλωματίας, που θα περιέσωζε το ελληνικό γόητρο έπειτα από τη δεινή ήττα της «Ενδιάμεσης Συμφωνίας» και θα οδηγούσε στη δορυφοροποίηση του κρατιδίου προς την Αθήνα.
Η μοναδική φόρμουλα για να γίνουν αυτά τα βαφτίσια είναι αυτή που πρότειναν στο παρελθόν μεσολαβητές με κοινό νου και χωρίς υπερβάλλουσες φιλοσκοπιανές προκαταλήψεις όπως του Νίμιτς. Δηλαδή ο Πορτογάλος Πινέιρο και οι Βανς - Οουεν, που προέκριναν το «Νέα Μακεδονία» για τρεις απλούστατους λόγους: Διευκολύνει τα συνολικά βαφτίσια σε γλώσσα και εθνότητα, αποκόπτει πλήρως τον φαντασιακό ομφάλιο λώρο από την ελληνική αρχαία Μακεδονία και είναι ιδιαιτέρως «εύπεπτο» για τον αγγλοσαξονικό κόσμο, όπου το πρόθεμα «Νew» δίνει και παίρνει σε ονομασίες χωρών, πόλεων, ακόμη και εθνοτήτων (π.χ. Νεοζηλανδοί).
Για κάποιον περίεργο και ακατανόητο λόγο η σημερινή κυβέρνηση προέκρινε γεωγραφικό προσδιορισμό (που εμπεριέχει συνειρμό ημιτελούς εθνικής ολοκλήρωσης) και βλακωδώς μπήκε στη λογική σταδιακής εφαρμογής της συμφωνίας «step by step», που σημαίνει ότι εμείς θα δίναμε με το καλημέρα το μείζον και οι Σκοπιανοί θα μας είχαν στο… «τράβα να δεις αν έρχομαι».
Τώρα φτάσαμε να συζητούμε, τάχα μου «erga omnes», το όνομα-πόθο των Κομιτατζήδων, με την προσδοκία ότι θα το κάψουμε και θα μας μείνει μόνο το «χρήση έναντι όλων».
Κι εγώ σας λέω ότι στο τέλος θα μας μείνει η διεθνής αποδοκιμασία για την «αδιαλλαξία» και ο θρίαμβος των Σκοπιανών στο blame game, με την ευθύνη του ναυαγίου να τη φορτώνεται αποκλειστικά η Ελλάδα.
Παιδαριώδεις χειρισμοί και εντυπωσιακή ανεπάρκεια στην άσκηση διπλωματίας, που ασφαλώς αποτελούν… άξια κληρονομιά ηττοπάθειας προηγούμενων κυβερνήσεων.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου