Πότε επιτίθεται στον Μητσοτάκη, πότε στον Μαρινάκη, πότε στους δημοσιογράφους που είναι κριτικοί απέναντι στη λαοπρόβλητο Αλέξη. Τώρα κάνει και μαθήματα δεοντολογίας και δημοσιογραφικής εργασίας. Όχι ότι αμφισβητούμε την επαγγελματική του επάρκεια. Άλλωστε, χρόνια στο κουρμπέτι και σε επιτελικές θέσεις κάτι θα έχει μάθει. Έστω κι αν από τα μικράτα του στρατευμένη δημοσιογραφία έκανε ως κομματικό «πιστόλι» της αριστεράς.
Με διάλειμμα σε «μαγαζιά» όπως του Ανδρουλιδάκη ή του Αλαφούζου, όπου έκανε τη μπάζα του, όπως κάθε καλός αριστερός επαγγελματίας που πρέπει να έχει άνεση προκειμένου να γράφει τις…
παπάτζες περί επανάστασης και άλλων τινών.
Του ’λαχε λοιπόν στα τελευταία του (δημοσιογραφικά χρόνια εννοούμε) να το παίζει μαντρόσκυλο της εξουσίας του Τσίπρα. Ποιου; Του ανθρώπου που κάνει όλους τους τίμιους και σεβαστούς αριστερούς να ντρέπονται για την αριστερά.
Γιατί ο γηραιός Καρτερός ουσιαστικά «σκότωσε» τον νεαρό Καρτερό, τον ιδεαλιστή κομμουνιστή που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Μέσω του Στάλιν βεβαίως που είχε αγαπήσει παλιά και μέσω της Σοβιετίας που ήθελε τόσο πολύ να φέρει και στην Ελλάδα.
Και τώρα αυτός ο παλιός δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και σημαίνων στέλεχος του ΚΚΕ να είναι στη θέση που πρέπει να υπερασπιστεί τον Τσίπρα; Τον Καμμένο; Τα ύστερα του αριστερού κόσμου.
Έτσι λοιπόν ο άγνωστος στο ευρύ κοινό παππούς – δημοσιογράφος αποφάσισε ότι πρέπει να αποκτήσει λίγα λεπτά, μέρες ή μήνες δημοσιότητας. Διότι όλοι οι σπουδαίοι άνδρες, οι άνθρωποι που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, χρειάζονται να γίνουν γνωστοί, να λέει ο κόσμος: «Μα ποιος είναι αυτός ο Θανάσης; Ο Βέγγος;»
Ο Καρτερός λοιπόν έχει τη γραφειάρα του στο Μαξίμου κι αυτό είναι μια εξέλιξη στη ζωή του. Έχει την άνεση να γράφει ό,τι θέλει και να βρίζει όποιον θέλει. Δεν το λες και άσχημα όταν παλιά έγραφε μόνο κατά του ιμπεριαλισμού. Κι όταν τον έβαζαν να λέει ότι το νέφος του Τσερνομπίλ είναι ακίνδυνο ή μάλλον αόρατο. «Φάτε μαρούλια Έλληνες, δεν θα πάθετε καρκίνο», έγραφε ο σπουδαίος αυτός δημοσιογράφος που τώρα γράφει ταnonpaperτου Μαξίμου ή τα πύρινα άρθρα κατά όσων τα βάζουν με τον μεγάλο ηγέτη.
Πολύ συγκινητικά όλα αυτά, όμως, να που πέσαμε κι εμείς στην παγίδα. Γιατί να ασχολούμαστε με τον Καρτερό; Τι θα ήταν άραγε αν δεν ήταν ένα πληρωμένο «πιστόλι» του Τσίπρα; Μπορεί να ήταν επίσημος (κι όχι ανεπίσημος όπως τώρα) εκδότης – διευθυντής γνωστής παλιοφυλλάδας της αριστεράς (και δεν είναι η Αυγή).
Θα είχε και κανονικό ωράριο ο κυρ Θανάσης που τώρα τρέχει κάθε Πέμπτη να κλείσει την εφημερίδα και να ελέγξει αν όλες οι συκοφαντίες και οι παπάτζες είναι μέσα.
Όμως, ο κυρ Θανάσης δεν έχει και πολύ χρόνο μπροστά του, όπως και ο προστάτης του. Σε λίγους μήνες το αργότερο απλά θα μας αποχαιρετήσει και θα σταματήσουμε να έχουμε την… καρτερία να τον ανεχόμαστε, κοινώς να τον τρώμε στα μούτρα.
Και ίσως τότε να ξαναβρεί το χρόνο για να καλλιεργήσει τα μαρούλια του. Ειδικά τώρα που το Τσερνομπίλ είναι μια κακή ανάμνηση.
Και τότε όλοι μας θα τραγουδάμε: «Που ’σαι Θανάση, που ’σαι Θανάση, θα ’θελα να σ’ αντάμωνα η γρουσουζιά να σπάσει».
antinews.gr
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου