Παρεμπιπτόντως, στην ίδια συνέντευξη, ο φλογεράς ιδιοσυγκρασίας Παπαχριστόπουλος μας βεβαιώνει ότι
αυτός δεν είναι «παιδί του κομματικού σωλήνα». Με αυτό θα συμφωνήσω. Διότι, αν λάβουμε υπ’ όψιν με πόσα κόμματα πολιτεύθηκε, προφανώς ο καλός πολιτευτής είναι παιδί πολλών κομματικών σωλήνων. Είναι παιδί που συνελήφθη κατά τη διάρκεια ενός οργίου, ενός «gangbang» – πάντα μιλώντας μεταφορικά.
Δεν είναι συναλλαγή, δηλαδή μπίζνα, το αντάρτικο που ξεκίνησε ο Καμμένος στην κυβέρνηση στην οποία μετείχε αρμονικά επί τέσσερα χρόνια; Δεν αποβλέπουν σε προσπάθεια συναλλαγής οι απειλές του, π.χ., ότι μόλις τώρα ανακαλύπτει ο Καμμένος (και, φυσικά, αναστατώνεται...) ότι «κάτι δεν πάει καλά στη Δικαιοσύνη» ή ότι μία σύμβουλος του πρωθυπουργού παρεμβαίνει προσωπικώς; Οι καταγγελίες μπορεί να μην είναι ανυπόστατες, είναι όμως αστείες εφόσον προέρχονται από τον Καμμένο. Η απειλή την οποία αντιπροσωπεύει για την κυβέρνηση ο τέως συνεργάτης της έχει πολύ περιορισμένα όρια, τα οποία θέτει η συνενοχή τόσων χρόνων. Μπορεί να φθείρουν την κυβέρνηση οι απειλές Καμμένου, άλλο τόσο φθείρουν και τον ίδιο. Δεν σώζεται με κάτι τέτοια και το ξέρει.
Η μόνη σωτηρία για τον Καμμένο θα ήταν αυτό που ο ίδιος λέει ότι του υποσχέθηκε ο Τσίπρας, αλλά εκείνος το αρνήθηκε: πρώτος στο Επικρατείας. Τον πιστεύω, όταν λέει ότι του έγινε η πρόταση, διότι ταιριάζει άψογα με τα σχέδια του Τσίπρα. Τι θα ήταν, δηλαδή, ο Καμμένος στο Επικρατείας, με το κόμμα του να έχει απορροφηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ; Επί της ουσίας, όχι πολλά. Σαν κυνηγετικό τρόπαιο πάνω από το τζάκι θα ήταν, για να θυμίζει πώς ο Τσίπρας ξεδόντιασε τους ΑΝΕΛ και τους έκανε κατοικίδια. Αλλους τους διασκεδάζει να κοιτάζουν το κεφάλι ενός νεκρού θηλαστικού πάνω από το τζάκι τους, άλλους όχι. Πάντως, δεν είναι κάτι περισσότερο από μια γραφικότητα. Επιπλέον, ούτε η αριστερή τάση των «53+» θα μπορούσε να πει τίποτε, πολύ περισσότερο με τη συμφωνία των Πρεσπών να έχει περάσει. Ξέρω ότι ενοχλεί, αλλά τυχόν υποψηφιότητα του Καμμένου (εξημερωμένου κατά το δυνατόν, εννοείται) θα συνέβαλε στη στροφή που επιχειρεί ο Τσίπρας.
Το σημαντικό ερώτημα είναι πόσο ακόμη μπορεί να τραβήξει αυτή η κοροϊδία. Βλέπετε, το πλεονέκτημα που επέτρεψε στον Τσίπρα να κινηθεί με αποφασιστικότητα το Μακεδονικό, από εδώ και στο εξής γίνεται μειονέκτημα. Ηταν η πλήρης αναισθησία του Τσίπρα για το όνομα αυτό που τον βοήθησε να διεκπεραιώσει το θέμα. Οχι μόνο δεν τον ένοιαζε, όχι μόνο δεν ένιωθε κατ’ ελάχιστον όσους διαφωνούν, αλλά τους περιφρονεί κι από πάνω. Ανάλογα είναι τα αισθήματα και στον σκληρό πυρήνα του 4% του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τον συμφέρει συνεπώς να συνεχίζεται η συζήτηση για τις Πρέσπες. Δεν μπορεί να υπερασπισθεί πειστικά τη θέση του, διότι δεν υπήρξε έντιμος στην υπεράσπιση της συμφωνίας που έφερε στη Βουλή, αφού δεν παραδέχθηκε ότι με αυτή παραχωρείται στους γείτονες και η αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας.
Επειδή το γνωρίζει αυτό ο Τσίπρας, θέλει πάση θυσία να στρέψει αλλού την προσοχή της κοινής γνώμης. Προσπαθεί να το πετύχει με παροχές, όπως η δήθεν αύξηση του κατώτατου μισθού, την οποία ουσιαστικά επιβάλλει να πληρώνουν οι εργοδότες στο κράτος μέσω των υπαλλήλων τους, αφού η αύξηση θα απορροφηθεί από τη φορολογία.
Χθες, στο υπουργικό συμβούλιο, ο Τσίπρας επανέλαβε την πρόθεσή του να εξαντλήσει την τετραετία. Θα εξαρτηθεί από το πόσο γρήγορα θα γυρίσει τη σελίδα του Μακεδονικού. Δεν νομίζω ότι είναι στο χέρι του.
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου