Για όσους παρακολούθησαν αυτήν την πρώτη απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να υποδυθεί την θεσμική πολιτική δύναμη, η δοκιμασία πρέπει να ήταν σοβαρή.
Μιλώντας για το Σύνταγμα, ο κ. Τσίπρας και οι εισηγητές του ΣΥΡΙΖΑ φανέρωσαν πώς και σε ποια έκταση κυριαρχούνται από την αντίληψη ότι με τον καταστατικό χάρτη της χώρας μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και όπως θέλουν.
Ο Πρωθυπουργός έφτασε να κατηγορεί τους άλλους για θεσμικά ατοπήματα, την στιγμή που οι εξευτελιζόμενοι βουλευτές της πλειοψηφίας υποχρεώνονταν να ψηφίσουν δι’ εγέρσεως ότι
η δική τους άποψη για την αναθεώρηση δεσμεύει όσους βρεθούν στην Βουλή έπειτα από εκλογές και ενώ η διαδικασία προβλέπει τις εκλογές για αυτόν ακριβώς τον λόγο: να μην δεσμεύονται οι επόμενοι από τους προηγούμενους στην αναθεωρητική διαδικασία.
Εφτασε να ζητεί ο Πρωθυπουργός από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να δηλώσει αν θα ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον σημερινό, ενώ κατά το Σύνταγμα ακόμη και αν η διάταξη για την εκλογή αναθεωρηθεί, διατηρεί το προνόμιο του εκάστοτε Πρωθυπουργού να προτείνει πρόσωπο της επιλογής του για την Προεδρία. Και πάντως η απόπειρα αυτή φανερώνει και το πόσο σέβεται ο κ. Τσίπρας τον Πρόεδρο.
Υπερασπίστηκε δε την επιλογή του να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές το 2015, υπονομεύοντας την εκλογή Προέδρου, θεωρώντας ότι το Σύνταγμα του παρείχε αυτήν την δυνατότητα. Δική του ερμηνεία, αλλά πάντως και ομολογία πολιτικού καιροσκοπισμού και υποταγής των θεσμικών διαδικασιών στις ανάγκες του πολιτικού παιχνιδιού.
Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητή ή αποτέλεσμα έμφυτης νοοτροπίας, να ευτελίσει την διαδικασία ήταν πασίδηλη και η ανεπάρκειά του να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις (νομικές, πολιτικές, κοινοβουλευτικές) μίας αναθεώρησης του Συντάγματος, προφανής.
Στον δρόμο προς τις κάλπες και έπειτα από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης με θεσμικές ακροβασίες και πρακτικές στα όρια της νομιμότητας, η ευθύνη των πολιτών είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Το ζήτημα που αναδεικνύεται ως μείζον δεν είναι πλέον οι κωλοτούμπες του Πρωθυπουργού και των συνοδοιπόρων του. Αυτές άλλωστε από κάποιους αντιμετωπίζονται ως «στροφή στον ρεαλισμό», ή ως αναγκαίες «προσαρμογές».
Πολύ πιο σοβαρή είναι η σκόπιμη υποβάθμιση ή και υπονόμευση του θεσμικού πλαισίου της χώρας, η επιδεικτική περιφρόνηση στο πολίτευμα και τις δικλίδες ασφαλείας του και η αντίληψη ότι μία εξουσία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όπως θέλει και με κάθε κόστος – για τους άλλους.
Θα πρέπει ίσως σήμερα, έπειτα από σχεδόν εξήντα χρόνια, να θυμηθούν κάποιοι το κίνημα για την διαφύλαξη των δημοκρατικών αξιών των αρχών της δεκαετίας του 1960. Είχε συνοψιστεί στο περιβόητο σύνθημα του «1-1-4». Ήταν το ακροτελεύτιο, 114ο άρθρο του Συντάγματος του 1952, το οποίο όριζε: «Ἡ τήρησις τοῦ παρόντος Συντάγματος ἀφιεροῦται εἰς τὸν πατριωτισμὸν τῶν Ἑλλήνων».
Στο ισχύον Σύνταγμα, εξακολουθεί να ορίζεται στην ακροτελεύτια διάταξη του άρθρου 120: «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».Ακόμη και αν οι πολίτες δεν είναι πρόθυμοι να κατέβουν στους δρόμους, οφείλουν να έχουν αυτά κατά νου όταν κληθούν να ψηφίσουν. Ευτυχώς το άρθρο 120 δεν αναθεωρείται…
Αγγ. Κωβαίος-in.gr
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου