Και τι ήταν αυτό που τον οδήγησε στην εξουσία; Η λαϊκίστικη «επένδυση» σε σκάνδαλα και «σκάνδαλα» των προηγουμένων. Και πάλι πέραν τούτου ουδέν. Συγκεκριμένη πολιτική δεν υπήρχε, ρεαλιστική πρόταση στην ουσία δεν εκφράσθηκε, πρόγραμμα δεν κατατέθηκε. Ηταν ψήφος διαμαρτυρίας.
Οπως ακριβώς συνέβη και με τον Μακρόν, που, σύμφωνα με την
«Wall Street Journal», ήρθε από το πουθενά, μαζί με ένα κόμμα που μέχρι ένα χρόνο πριν από τις εκλογές δεν υπήρχε – επίσης – πουθενά και εξελέγη «μια ωραία πρωία» πρόεδρος επειδή απλά οι προηγούμενοι ήταν «κακοί». Πρόγραμμα στην ουσία επίσης δεν κατέθεσε ποτέ. Και τώρα υφίσταται τα επίχειρα αυτής της κατάστασης.
Η δημοτικότητά του βρίσκεται στα τάρταρα: Μόλις το ένα τρίτο των Γάλλων τον στηρίζει. Στη δε περίπτωση του κ. Τσίπρα, τα πράγματα είναι χειρότερα. Δεν τον στηρίζει ούτε το ένα τέταρτο των Ελλήνων. Στην περίπτωση του κ. Μακρόν, το ένα τρίτο αποτελείται κυρίως από ανθρώπους που του μοιάζουν. Κι αυτό αποδεικνύει και το διαζύγιο που έχει πάρει με τη σκληρή πραγματικότητα της χώρας του.
Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα η στήριξη προέρχεται κυρίως από τον δημόσιο τομέα, ο οποίος, σε σύγκριση με τον ιδιωτικό, υπέστη πολύ μικρότερο κακό μέσα στην κρίση. Εκεί στοχεύει ακόμα και σήμερα και κάπως έτσι απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τους υπόλοιπους. Εχει στην άκρη του μυαλού του να διασφαλίσει ένα 25% στις επόμενες εκλογές – αυτό το ένα τέταρτο που αναφέραμε παραπάνω – και κάπως έτσι απομονώνεται από το υπόλοιπο 75%. Αλλά δείχνει να μην τον ενδιαφέρει, όταν σκέφτεται νηφάλια.
Γιατί είναι σίγουρο ότι στις στιγμές της έπαρσης, που κατά διαστήματα τον κυριεύουν, εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί και «να το γυρίσει». Ομως κάπου εκεί, αθροίζεται από το πουθενά ένα νέο πρόβλημα (π.χ. Πολάκης) που τον προσγειώνει απότομα στη σκληρή πραγματικότητα…
Γ. Μαντέλας-in.gr
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου