Είναι ίδιον των πολιτικών να υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια στο πόπολο, αφού μόνο έτσι αυτό θα τους αναθέσει τη διαχείριση του μέλλοντός τους! Αν το καλάθι που θα τους παρουσιάσει είναι μίζερο, αν δεν έχει πλουμιστά καλούδια, απλώς ο λαός θα ψάξει παραδίπλα, αυτόν που θα του υποσχεθεί περισσότερα, χαϊδεύοντας τ’ αυτιά του.
Συνήθως, παρότι πολλές από τις υποσχέσεις αποδεικνύονται φρούδες, κάποιες εξ αυτών
υλοποιούνται σε ένα βαθμό, και έτσι ο πολιτικός που αναδεικνύεται στην εξουσία δεν είναι εντελώς αναντίστοιχος με τις υποσχέσεις τους. Ποτέ ως τώρα, έως που ήρθε ο Αλέξης.
Ο ηγέτης της Πρώτης Φοράς Αριστεράς αντέστρεψε τα πάντα, έκανε τα εντελώς αντίθετα από όσα προεκλογικά είχε υποσχεθεί και τα οποία γνώριζε ότι είναι αδύνατο να υλοποιηθούν. Ο ίδιος και ένα πολύ στενό επιτελείο ήξεραν ότι ψεύδονται, γιατί απλώς λεφτά δεν υπήρχαν. Παρόλα αυτά δεν δίσταζε να υπόσχεται, ούτε δίστασε φέτος να ισχυριστεί με άνεση ότι υλοποιεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης! Όπως δεν δίστασε στη Θεσσαλονίκη να εγκαινιάσει έναν σταθμό του Μετρό, υποδυόμενος ότι εγκαινιάζει το Μετρό!
Το προσωνύμιο του «ψεύτη» δεν του το προσέδωσε η αντιπολιτευτική σκοπιμότητα, ή η αντιαριστερή μήνις. Του το προσέδωσε η ίδια η πολιτεία του, η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων. Συν τω χρόνω η εικόνα του αυτή εμπεδώνεται σε ευρύτερα κοινωνικά σύνολα.
Το έχουν διαπιστώσει οι δημοσκόποι, όπως και αν τεθεί η ερώτηση. Στην πιο ευγενική της έκφραση, αν ο Πρωθυπουργός λέει την αλήθεια, η καθολική απάντηση είναι «όχι».
Στην περίπτωσή του κ. Τσίπρα ισχύει το γνωστό απόφθεγμα – κλισέ, του Αβραάμ Λίνκολν: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό».
Η λαϊκή γνώμη αργεί να κατασταλάξει, αλλά όταν συμβεί κατασταλάζει μακροπρόθεσμα. Εφόσον ο κ. Τσίπρας χαρακτηριστεί έτσι, οι μετοχές του θα είναι αρκετά ισχνές στην προσπάθεια επαναφοράς του στην επόμενη ιστορική φάση, όταν η επόμενη ή οι επόμενες κυβερνήσεις θα έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο.
Η ντόπια εντύπωση για την σχέση του με την αλήθεια, ήρθε και έδεσε με το δημοσίευμα του Guardian, σύμφωνα με το οποίο σπάει το κοντέρ του λαϊκισμού, ξεπερνώντας ακόμη και τον… Νικολάς Μαδούρο! Και δεν είναι εντύπωση της εφημερίδας, που στο παρελθόν δεν θα τη χαρακτήριζε κάποιος εχθρική προς αυτόν, ούτε ενός συντάκτη της, αλλά ενός δικτύου πολιτικών επιστημόνων που ανέλυσε τα κείμενα τουλάχιστον δύο προεκλογικών εκστρατειών μιας σειράς πολιτικών αρχηγών, μεταξύ των οποίων και ο κ. Τσίπρας.
Σε αυτά που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις και οι πολιτικοί επιστήμονες, προστίθεται και η δημοσιογραφική παρατήρηση μέσω των social media (παρατήρηση και όχι καταγραφή α λα Γεροβασίλη), ότι η εχθροπάθεια που επέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο στην αντιπολιτευτική του περίοδο αλλά και κατά την κυβερνητική του θητεία, οι προσβολές, η απαξία προς τους πολίτες που είχαν κριτική στάση απέναντί του, του δημιούργησε διαχρονικούς εχθρούς.
Και δεν μιλάμε για τον κόσμο της Δεξιάς. Αυτός ούτως ή άλλως ήταν εχθρός του. Αναφερόμαστε σε πολίτες του Κεντροαριστερού χώρου και του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο Τσίπρας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αυτόν θα επιστρέψει στη γωνιά του. Αλλά και με αυτόν ποτέ δεν θα ξανά «μεγαλουργήσει». Έχει κάψει το πάλαι ποτέ λαμπερό προφίλ του. Μετά τις εκλογές θα είναι απλώς ένας αρχηγός αντιπολίτευσης, και όταν κάποτε φιλοδοξήσει να επανέλθει, η πτήση του θα είναι χαμηλή, καθώς θα σέρνει το βάρος όσων είπε και όσων έκανε.
Γ. Σιδέρης-liberal.gr
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου