Ο Γιάννης Δραγασάκης, παλαιός κομμουνιστής (το πρώτο χούι, πάντως ποτέ δεν ξεχνιέται) και παιδί του Φλωράκη έχασε τη μάχη για την ηγεσία του ΚΚΕ για 4 ψήφους, από την Αλέκα Παπαρήγα, στην ψηφοφορία της Κεντρικής Επιτροπής, στις 27 Φεβρουαρίου 1991.
Το γεγονός εκείνο του άφησε πολιτικά τραύματα και ποτέ δεν τα ξεπέρασε, γι’ αυτό μαζί με άλλα στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΚΚΕ (Μίμης Ανδρουλάκης, Χουντής, Στρατούλης, Καρτερός κ.ά.) πήγαν στον Συνασπισμό, όπου πρόεδρος ήταν η Μαρία Δαμανάκη.
Εκεί ανακάλυψε αργότερα τον Τσίπρα –και μάλιστα- έγινε «σωματοφύλακας» και «πιστός υπηρέτης» του, στοιχεία που
διατηρεί μέχρι σήμερα, τα οποία εξαργυρώνονται με υψηλές κυβερνητικές θέσεις, από τις οποίες δεν έχει να επιδείξει κάποιο αξιομνημόνευτο έργο.Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι επιχειρώντας να κολακεύσει τον αρχηγό του, είπε πριν από μερικές ημέρες: «Κάναμε ασυγχώρητα λάθη, όμως ο κόσμος θα μας ξαναψηφίσει, γιατί η ελπίδα είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Βεβαίως, κύριε Δραγασάκη η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όμως ως κομμουνιστής, δεν γνωρίζεις τα τυπικά της Ορθοδοξίας. Διότι για να διαγραφούν τα ασυγχώρητα λάθη, πρέπει να λάβεις συγχωροχάρτι.
Όμως από που σκοπεύεις να το πάρεις, αφού βλέπεις εκκλησία και... στρίβεις;
Δημοσιεύθηκε «Στο Καρφί» του Σαββατοκύριακου
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου