Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η παλαιότερη και πιο αυστηρή χρονική περίοδος νηστείας για την ορθόδοξη εκκλησία. Από την καθιέρωσή της, περί τον 4ο αιώνα μ.Χ., προβλέπεται κατά τα μοναχικά πρότυπα ξηροφαγία με τους πιστούς να τρώνε μόνο μια φορά την ημέρα κι αυτή μετά τις 3 το μεσημέρι. Παραδοσιακό έδεσμα της ημέρας του Ευαγγελισμού, η οποία έχει πια διττή σημασία για τον Ελληνισμό, καθώς συμπίπτει από το 1838 με τον εορτασμό της Επανάστασης του 1821, είναι ο μπακαλιάρος και μάλιστα συνοδεία της γνωστής σκορδαλιάς. Η εξήγηση για την γευστική αυτή συνήθεια είναι αρκετά απλή κι έχει να κάνει κυρίως με την αδυναμία των κατοίκων της ενδοχώρας να προμηθεύονται άμεσα και οικονομικά φρέσκο ψάρι. Παρά το ότι ο μπακαλιάρος δεν είναι ένα «ελληνικό» ψάρι, καθώς απαντάται κυρίως στις ακτές του βορειοανατολικού Ατλαντικού, το γεγονός ότι γίνεται παστός τον καθιστά ένα τρόφιμο φθηνό κι εύκολο στη συντήρηση. Ο μπακαλιάρος έφτασε στο ελληνικό τραπέζι περί τον 15ο αιώνα και καθιερώθηκε άμεσα ως το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου, καθώς με εξαίρεση τα νησιά μας, το φρέσκο ψάρι αποτελούσε πολυτέλεια για τους φτωχούς κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας. Έτσι, ο παστός μπακαλιάρος, που δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη συντήρηση, αποτέλεσε την εύκολη και φθηνή συνάμα λύση, έθιμο που κρατά μέχρι τις μέρες μας. Μέσα στη νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής, λοιπόν, η εκκλησία επιτρέπει δύο φορές να μπορούμε να φάμε ψάρι. Μια από αυτές είναι και η 25η Μαρτίου που γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου ενώ η άλλη είναι την Κυριακή των Βαΐων. Οσον αφορά την επιλογή του μπακαλιάρου έγινε γιατί όσοι ζούσαν κοντά στη θάλασσα μπορούσαν να τρώνε φρέσκα ψαράκια ενώ όσοι ζούσαν σε απομακρυσμένα χωριά και μάλιστα όπου στο παρελθόν δεν υπήρχαν ψυγεία, σαν επιλογή είχαν τον μπακαλιάρο, που ήταν φθηνός και ταυτόχρονα μπορούσε και να διατηρηθεί για μεγάλο χρονικά διάστημα όταν γινόταν παστός. Ετσι καθιερώθηκε ο μπακαλιάρος γι' αυτή την ημέρα και μάλιστα να συνοδεύεται με σκορδαλιά η οποία είναι και αυτή παραδοσιακά ελληνική.Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου