Το νόημα απλό. Τα μέσα του τέως ΔΟΛ –ή του «ΔΟΜ» όπως αρέσκεται να τα αποκαλεί– το «ωχρό Βήμα» και τα «κατακίτρινα Νέα» δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να παράγουν «λασπώδη και τοξική μάζα» ενάντια στην κυβέρνηση και το έργο που παράγει, στοχοποιώντας τον Τσίπρα και μεθοδεύοντας την πολιτική και ηθική εξόντωση κατ’ εντολή του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Βέβαια, αυτό που «ξεχνά» να αναφέρει ο Θανάσης Καρτερός είναι ότι ο πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν πρόβλημα να συνομιλούν κάποτε με τον Βαγγέλη Μαρινάκη πριν
αποφασίσουν ότι είναι ο «βολικός εχθρός». Όταν διαπίστωσαν ότι δεν ανήκει στην κατηγορία των εκδοτών που επιζητά χάρες, εργολαβίες και ελαφρύνσεις το γύρισαν στο καλαματιανό.
«Ξεχνά» ο Καρτερός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν είχαν πρόβλημα να συνομιλούν με τα «ωχρά», «κατακίτρινα» και «λασπώδη» αυτά μέσα ή και να συναντώνται με την προηγούμενη ιδιοκτησία τους, επειδή τους βόλευε να αποκτήσουν πρόσβαση στα «συστημικά» ΜΜΕ.
«Ξεχνούν» ότι όταν κατέρρευσαν τα ΜΜΕ του τέως ΔΟΛ, αυτά τα «ωχρά», «κατακίτρινα» και «λασπώδη», προσπάθησαν να εξασφαλίσουν ότι οι τράπεζες θα διευκόλυναν την επιβίωσή τους και το να πάνε σε βολικούς επιχειρηματίες.
«Ξεχνούν» ότι όταν έγινε ο πλειστηριασμός για τα περιουσιακά στοιχεία του ΔΟΛ προσπάθησαν να αποτρέψουν τον Μαρινάκη να κάνει προσφορά απλώς και μόνο και επειδή ήθελαν να τα πάρει άλλος επιχειρηματίας, ο Δημήτρης Μελισσανίδης που τον θεωρούσαν πιο «φιλικό» και υπάκουο και βολικό και δικό μας παιδί.
«Ξεχνούν» ότι σε εκείνον τον «πλειστηριασμό» δεν πουλήθηκε η εταιρεία. Πουλήθηκαν οι τίτλοι των εφημερίδων και των ιστοσελίδων και ό,τι είχε μείνει από τον εξοπλισμό και οι συμμετοχές σε άλλες εταιρείες. Οι υποψήφιοι αγοραστές δεν αναλάμβαναν καμία ευθύνη απέναντι στους εργαζόμενους και θα μπορούσαν να ξανάστηναν τα πάντα χωρίς να προσλάβουν ούτε έναν από τους παλιούς εργαζομένους σε αυτά.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έκανε αυτό. Πήρε τα μέσα του τέως ΔΟΛ. Κράτησε τους εργαζομένους τους. Δεν ζήτησε να αλλάξει η φυσιογνωμία ιστορικών ΜΜΕ και επένδυσε στο να ανοιχτούν σε νέα πεδία.
«Ξεχνά» ο Καρτερός ότι τα μέσα του «ΔΟΜ» είναι πρώτα σε κυκλοφορία στα έντυπα και στην κορυφή της επισκεψιμότητας τα διαδικτυακά. Μήπως αυτό ενοχλεί τον Καρτερό, ότι δηλαδή το κοινό δεν τους γύρισε την πλάτη, αλλά αντίθετα στηρίζεται σε αυτά για την ενημέρωσή τους;
Όμως, αυτό δεν είναι ανεκτό για τον Καρτερό αλλά και για τον ίδιο τον Τσίπρα, όπως φρόντισε να το κάνει σαφές σε όλους τους τόνους.
Γιατί δεν ήθελαν οικονομικά εύρωστα ΜΜΕ, ικανά γι’ αυτό το λόγο να μην παρακαλάνε για κρατικό χρήμα ή για εξυπηρετήσεις επιχειρηματικών σχεδίων. Ήθελαν απλώς «φιλικά ΜΜΕ», ήθελαν κομματικά ΜΜΕ, ήθελαν ενημέρωση που να αναπαράγει την κυρίαρχη γραμμή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι δεν τόσο κοντόθωροι που παραβλέπουν ότι στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανέβηκε στην εξουσία επειδή εκατομμύρια άνθρωποι διάβασαν το left.gr, την Αυγή και άκουσαν το Κόκκινο αλλά επειδή μέσα από την καθημερινότητά τους και μέσα από την όποια πληροφόρηση είχαν από τα «επάρατα» συστημικά ΜΜΕ κατάλαβαν την αποτυχία των συστημικών κομμάτων και γνώρισαν ως εναλλακτική λύση τον ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη του οποίου έτσι έγιναν γνωστά.
Αν νοιάζονταν για την ενημέρωση και όχι απλώς για μια κατευθυνόμενη και αποστειρωμένη αναπαραγωγή της προπαγάνδας τους, τότε θα ήξεραν ότι αυτό σημαίνει εύρωστα ΜΜΕ, με δημοσιογράφους και όχι φερέφωνα που να πληροφορούν αλλά και να μην κάνουν κριτική. Γιατί δουλειά της δημοσιογραφίας είναι να κάνει τις ερωτήσεις, και κυρίως τις σκληρές, και της κυβέρνησης να δίνει απαντήσεις.
Όταν δεν υπάρχει πολυφωνία και σκληρή αντιπαράθεση μέσω των ΜΜΕ, η δημοκρατία υπονομεύεται. Όταν όλη η ενημέρωση είναι απλή αναπαραγωγή του κυβερνητικού αφηγήματος, τότε δεν είναι ότι «πείθεται» ο πολίτης, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Χάνει κάθε εμπιστοσύνη στην πολιτική ως θεσμό και στρέφεται στις θεωρίες συνωμοσίας, στους ψεκασμένους, στον Αρτέμη Σώρρα και τη Χρυσή Αυγή.
Ας αναλογιστεί ο Καρτερός ποιες επιπτώσεις είχε στη Σοβιετική Ένωση, για την οποία μια γνώση την έχει, το γεγονός ότι όλη η ενημέρωση ήταν κατευθυνόμενη και ελεγχόμενη; Αποκτούσαν κριτική συνείδηση ή μαχητικότητα οι άνθρωποι; Ή μήπως κατέληγαν στο ακριβώς αντίθετο: να έχουν μια εικόνα της Δύσης και του καπιταλισμού ως παράδεισου (κάτι που αργότερα κατάλαβαν οδυνηρά ότι δεν ίσχυε).
Αντίθετα, εάν ο πολίτης έχει πρόσβαση σε πολυφωνικά ΜΜΕ, σε διαφορετικές απόψεις, εάν βλέπει την κυβέρνηση, την κάθε κυβέρνηση, να δέχεται σφυροκόπημα από τα ΜΜΕ, μπορεί να αποκτήσει σφαιρική εικόνα, να διακρίνει το σωστό και το λάθος και σε τελική ανάλυση να δώσει και δίκιο είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση.
Αν δεν είχαμε κάνει τόσο εμείς στα ΜΜΕ του «ΔΟΜ» αλλά και άλλα μέσα μια μεγάλη προσπάθεια να θέσουμε όλα τα κρίσιμα ερωτήματα για την τραγωδία στο Μάτι, εάν δεν είχαμε επισημάνει κενά, παραλείψεις, ελλείμματα και αυτής της κυβέρνησης και είχαμε μείνει στην αρχική κυβερνητική εκδοχή περί «οργανωμένου σχεδίου εμπρηστών», θα γινόταν τώρα συζήτηση για τη λήψη μέτρων πρόληψης, αλλαγών στην πολιτική προστασία, αλλαγών στη νομοθεσία για τα αυθαίρετα;
Ο Καρτερός τα ξέρει αυτά. Ή μάλλον θα έπρεπε να τα ξέρει με τη μακρά διαδρομή που είχε και στο Ριζοσπάστη και σε συστημικά ΜΜΕ. Και καλό είναι να θυμηθεί ότι δουλειά του είναι να συμβουλεύει τον πρωθυπουργό να ακούει την κοινωνία και να δίνει πραγματικές επιθέσεις αντί να επιτίθεται σε ΜΜΕ επειδή απλώς κάνουν τη δουλειά τους.
Και τέλος πάντων για να κοπεί το παραμύθι. Τα μέσα του «ΔΟΜ» δεν δουλεύουν με παρεμβάσεις, είτε κυβερνητικές είτε άλλες, αλλά με βάση τη δημοσιογραφική τους αντίληψη. Διευθυντής είμαι και εγώ σε όλες τις ιστοσελίδες και μπορώ να έχω μια εικόνα και να λέω καθαρά εάν κανείς κοιτάξει τι γράφουμε θα δει ότι ούτε συμβόλαια εκτελούμε ούτε σέρβις προσφέρουμε. Γράφουμε αυτά που πιστεύουμε λογοδοτώντας κάθε στιγμή στους αναγνώστες.
Και σε τελική ανάλυση, εάν θεωρούν ότι έχουμε γράψει κάτι ανακριβές, συκοφαντικό ή επιλήψιμο, ένδικα μέσα έχουν, ας τα χρησιμοποιήσουν και ας πάμε στα δικαστήρια να δούμε τι θα αποφανθούν. Πάντως ο Μαρινάκης για τη μεταχείριση που έχει από Τσίπρα, Καμμένο, Τζανακόπουλο και Κοντονή προσφυγή στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια έχει κάνει.
Όσο για τα περί «ηθικής και πολιτικής εξόντωσης» του Τσίπρα καλό είναι να κοιτάξουν στον καθρέφτη.
Την πολιτική του αυτοκτονία ο Τσίπρας την επέφερε μόνος του, όταν αποφάσισε να προδώσει την εντολή που του είχε δώσει ο ελληνικός λαός, όταν έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος, όταν έφερε και εφάρμοσε μνημόνια αποτελεσματικότερα και από τον Σαμαρά και από τον Βενιζέλο, όταν έκανε την Ελλάδα το πιο υπάκουο μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Και επειδή ο Καρτερός θυμήθηκε τα κεφάλια στους φανοστάτες, για να πει περίπου ότι ο Μαρινάκης και τα ΜΜΕ του τέως ΔΟΛ είναι το ίδιο εχθρικοί προς την αριστερά με αυτούς που κυνηγούσαν και δολοφονούσαν αριστερούς και κομμουνιστές, καλό είναι να καταλάβει ότι ο Τσίπρας δεν είναι Βελουχιώτης.
Το ακριβώς αντίθετο: εάν ο Βελουχιώτης είχε παλικαριά, ηρωισμό και αυτοθυσία, ο Τσίπρας είναι το παράδειγμα της συνθηκολόγησης, του συμβιβασμού και της προσκόλλησης στην εξουσία.
Εάν εκείνη η γενιά, του ηρωισμού και της θυσίας, προσέδωσε στην αριστερά ένα ηθικό κύρος που καμιά άλλη πολιτική παράταξη δεν είχε, ο Τσίπρας και τα στελέχη σαν τον Καρτερό με συστηματικό τρόπο γκρεμίζουν και καταρρακώνουν αυτή την εικόνα, ταυτίζοντας την αριστερά με την ανυποληψία.
Λευτ. Χαραλαμπόπουλος-in.gr
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου