Ήταν το μεγάλο ερώτημα που απασχολούσε τις τελευταίες μέρες την κυβέρνηση. Η εύρεση του κατάλληλου σκηνικού για να κάνει ο Τσίπρας το βαρυσήμαντο διάγγελμα για το «τέλος των μνημονίων».
Τα αρχικά σχέδια για την Πνύκα ακυρώθηκαν νωρίς.
Επισήμως, επειδή το πένθος για τα θύματα της καταστροφικής πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική επέβαλαν μια σεμνότητα.
Ανεπισήμως (και στην πραγματικότητα) επειδή οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες δήλωσαν διακριτικά ότι είχαν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν από το να κάνουν τους κομπάρσους στην έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Έπειτα υπήρξε η φαεινή ιδέα του Καστελόριζου. Εκεί που ο
Γιωργάκης μας έβαλε στο λάκο με τα φίδια, λέγοντάς μας ότι δεν είναι τίποτα, ένα τσιμπιματάκι στην αρχή και μετά όλα θα είναι καλύτερα, οι επιτελείς του Τσίπρα οραματίζονταν τον ηγέτη να εξαγγέλλει μέτρα ανάπτυξης και αναδιανομής.
Έλα, όμως, που στην πραγματικότητα τίποτα παραπάνω από την τυπική ανακοίνωση των ήδη συμφωνημένων δεν μπορεί να κάνει, γιατί διαφορετικά και επισήμως οι φορείς και ανεπισήμως οι αγορές θα του τραβήξουν το αυτί.
Έτσι εγκαταλείφθηκε και η ιδέα μιας κρουαζιέρας του υπουργικού συμβουλίου στο μαγευτικό Καστελόριζο.
Και έτσι θα πάμε στην Ιθάκη.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς σκέφτηκαν το συμβολισμό εκεί στο Μαξίμου, αν και φαντάζομαι ότι ο Καρτερός θα γράψει πάλι κανένα εμπνευσμένο ποστ στο facebook που μετά η Αυγή, η ΕΦΣΥΝ, το left.gr κ.ά θα αναπαράγουν ως απόσπασμα του Ευαγγελίου και έτσι θα καταλάβουμε.
Φαντάζομαι έναν συνδυασμό ανάμεσα στο μακρύ ταξίδι που φτάνει στο τέλος του, τον πολυμήχανο Οδυσσέα και τον Τσίπρα ως εκπρόσωπο του διαχρονικού ελληνισμού.
Κάποια από αυτά θα περιλάβει και ο Τσίπρας στην ομιλία του. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι πάντα εμπιστεύεται τους λογογράφους του.
Το σκηνικό θα είναι ελεγχόμενο, διαμαρτυρόμενοι δεν θα υπάρχουν, το φόντο τηλεοπτικά άψογο και η λογική θα είναι ότι ανοίγει μια νέα σελίδα.
«Σκληρή δουλειά», «τα χειρότερα είναι πίσω μας», θα «έχουμε εμείς τον έλεγχο της πολιτικής», «μπαίνουμε στην ανάπτυξη» και άλλες κοινοτοπίες θα κυριαρχήσουν.
Μόνο που όλα αυτά, τα εύκολα λόγια, οι ατάκες, τα χαμόγελα «συγκρατημένης αισιοδοξίας» στην πραγματικότητα δεν θα είναι παρά ακόμη μια απόπειρα επικοινωνιακής υπεκφυγής, άλλο ένα μεγαλοπρεπές «στην υγεία των κορόιδων» από μια κυβέρνηση που κατάφερε να ταυτίσει την αριστερά με τον κυνισμό και την προσκόλληση στην εξουσία.
Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια, γιατί αυτό που κατάφερε αυτή η κυβέρνηση (βαδίζοντας στα βήματα των προηγούμενων) ήταν να εξασφαλίσει ότι θα είμαστε σε επιτήρηση και μέτρα λιτότητας μέχρι… το 2060.
Γιατί το χρέος παραμένει μια πραγματική θηλιά που υπονομεύει την ανάπτυξη αλλά και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Γιατί έρχονται νέα, ήδη αποφασισμένα μέτρα που θα πλήξουν συνταξιούχους και χαμηλόμισθους.
Γιατί το μεγάλο φαγοπότι των ιδιωτικοποιήσεων καλά κρατεί.
Γιατί και αυτή η κυβέρνηση όταν κρίθηκε να αντιμετωπίσει καταστάσεις πραγματικά κρίσιμες, από τις πλημμύρες στην Μάνδρα μέχρι τις πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική, έδειξε ότι αυτό που την ένοιαζε δεν ήταν να αναλάβει τις ευθύνες της αλλά να προσπαθεί να τις φορτώσει σε οποιονδήποτε άλλο. Δεν προσπάθησε να σώσει, αλλά έκαψε και έπνιξε με τις επιλογές της.
Δεν ξέρω τι θα πει ο Τσίπρας στο διάγγελμά του. Και δεν πιστεύω ότι θα έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία.
Γιατί οι πραγματικές δεσμεύσεις και αποφάσεις, αυτές που αφορούν την επιδείνωση της θέσης της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, έχουν ήδη ληφθεί όπως και εάν παρουσιαστούν ρητορικά.
Όμως, με εξοργίζει η συνεχιζόμενη προσπάθεια να παρουσιαστεί το μαύρο άσπρο και να αντιμετωπιστεί η κοινωνία ως εάν να μην μπορεί να αντιληφθεί πότε της ανακοινώνουν πολιτικές και πότε τη δουλεύουν ψιλό γαζί.
Γιατί το θέαμα μιας «αριστεράς» που αυτοσυγχαίρεται επειδή κατάφερε να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερα μέτρα πιο αποτελεσματικά από τα «συστημικά» κόμματα των Σαμαροβενιζέλων είναι η μεγαλύτερη ήττα της αριστεράς, η μεγαλύτερη ήττα της δυνατότητας να υπάρχουν πραγματικά εναλλακτικές.
Ναι, το ταξίδι φτάνει στο τέλος του.
Μόνο που την ώρα που η πραγματική και βασανιστική Οδύσσεια της κοινωνίας συνεχίζεται, ο Τσίπρας απλώς ολοκληρώνει τη δική του διαδρομή, από την οργή και την ελπίδα, στη συνθηκολόγηση και την ανυποληψία.
Μπορεί να ολοκληρώσει τη διαδρομή αυτή στην Ιθάκη, αλλά ίσως τα υπόγεια του Μαξίμου να ήταν καλύτερο σκηνικό.
Γιατί μάλλον δεν επεδίωξε ποτέ τίποτα άλλο παρά αυτό.
Λευτ. Χαραλαμπόπουλος-in.gr
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου