Μα τι υπέροχο όνομα είναι αυτό! Μια ιστορία με πρωταγωνιστή έναν τύπο ονόματι Κότσο Ανγκιούσεφ δεν μπορεί παρά να αξίζει. Ο εν λόγω κύριος, Βορειομακεδών-Πουγουδουμίτης, φίλος προσωπικός του πρωθυπουργού Ζάεφ και πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, πούλησε στη σχεδόν χρεοκοπημένη ΔΕΗ μια περίπου ανύπαρκτη εταιρεία εμπορίας ηλεκτρικού ρεύματος στα Σκόπια. Στην κατάσταση που βρίσκεται η ΔΕΗ, να καταβάλει πέντε εκατομμύρια ευρώ, για να αγοράσει μια ζημιογόνα εταιρεία με μερίδιο αγοράς μόλις 11%, με τριάντα τόσους υπαλλήλους και πάγια μηδαμινής αξίας 10.000 ευρώ, είναι περίεργο! Υπάρχουν, Οράτιε, πολύ περισσότερα στον ουρανό από όσα μπορεί να εξηγήσει η φιλοσοφία μας – πόσω μάλλον στον ουρανό της πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής. Αν βεβαίως πρόκειται για την περίπτωση.
Πάντως, καταλαβαίνω τώρα γιατί έβρισκα εξαρχής απωθητική τη μορφή του Ζάεφ και το γλοιώδες χαμόγελό του. Δεν είναι τυχαία η
συγκέντρωση τόσης γλίτσας στη φάτσα από μια ηλικία και μετά. Επικαλούμαι σχετικώς το κύρος του Σελίν, στην υπέροχη μετάφραση της Καικιλίας: «Καθώς σε αυτό το παιχνίδι γινόμαστε γερνώντας ολοένα πιο άσχημοι και σιχαμεροί, δεν μπορούμε καν να κρύψουμε τον καημό μας, τη χρεοκοπία μας, και καταλήγουμε μ’ εκείνη τη βρωμογκριμάτσα φαρδιά πλατιά στη φάτσα, που παίρνει είκοσι, τριάντα χρόνια και βάλε να μας ανέβει εντέλει απ’ την κοιλιά στο πρόσωπο. Γι’ αυτό υπάρχει ο άνθρωπος, γι’ αυτό και μόνο, για μια γκριμάτσα, που του παίρνει μια ζωή ολόκληρη να τη σχηματίσει, και που δεν καταφέρνει πάντα ούτε καν να την ολοκληρώσει, τόσο βαριά και περίπλοκη είναι η γκριμάτσα που θα ’πρεπε να κάνει για να εκφράσει όλη την αληθινή ψυχή του, δίχως να πάει τίποτα χαμένο».
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή
Πάντως, καταλαβαίνω τώρα γιατί έβρισκα εξαρχής απωθητική τη μορφή του Ζάεφ και το γλοιώδες χαμόγελό του. Δεν είναι τυχαία η
συγκέντρωση τόσης γλίτσας στη φάτσα από μια ηλικία και μετά. Επικαλούμαι σχετικώς το κύρος του Σελίν, στην υπέροχη μετάφραση της Καικιλίας: «Καθώς σε αυτό το παιχνίδι γινόμαστε γερνώντας ολοένα πιο άσχημοι και σιχαμεροί, δεν μπορούμε καν να κρύψουμε τον καημό μας, τη χρεοκοπία μας, και καταλήγουμε μ’ εκείνη τη βρωμογκριμάτσα φαρδιά πλατιά στη φάτσα, που παίρνει είκοσι, τριάντα χρόνια και βάλε να μας ανέβει εντέλει απ’ την κοιλιά στο πρόσωπο. Γι’ αυτό υπάρχει ο άνθρωπος, γι’ αυτό και μόνο, για μια γκριμάτσα, που του παίρνει μια ζωή ολόκληρη να τη σχηματίσει, και που δεν καταφέρνει πάντα ούτε καν να την ολοκληρώσει, τόσο βαριά και περίπλοκη είναι η γκριμάτσα που θα ’πρεπε να κάνει για να εκφράσει όλη την αληθινή ψυχή του, δίχως να πάει τίποτα χαμένο».
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου