Για τον Πάνο Καμμένο, πρέπει να ήταν μια δύσκολη ημέρα η χθεσινή. Δύσκολη ψυχολογικά, εννοώ, καθώς η δημόσια εικόνα του δέχθηκε δύο δεινά πλήγματα.
«Πού να πάει, βρε παιδιά;» Με τέτοια καταφρόνια ο Αλέξης Τσίπρας σχολίασε την ερώτηση κοινοβουλευτικού συντάκτη, σχετικά με την πιθανότητα ο Καμμένος να ρίξει την κυβέρνηση. Τόσο δεδομένο τον θεωρεί και το δείχνει με τον γλαφυρότερο τρόπο. Είναι, βέβαια, λάθος να θεωρείται δεδομένο ότι ο Καμμένος θα λειτουργήσει βάσει λογικής, η αλήθεια είναι όμως ότι ο μικρότερος κυβερνητικός εταίρος είναι πια αιχμάλωτος του ΣΥΡΙΖΑ. (Γι’ αυτό, ο Καμμένος διέδιδε ότι έχει συνεννοηθεί με τον Τσίπρα, ώστε ουδείς εκ των σημερινών βουλευτών των ΑΝΕΛ να γίνει δεκτός στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.)
Eχει δίκιο στην προκειμένη περίπτωση ο Τσίπρας: ο Καμμένος ή παραμένει γαντζωμένος στο αερόστατο του ΣΥΡΙΖΑ ή πέφτει στο κενό. Aλλες επιλογές δεν έχει. Eπειτα από τόσο καιρό μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τον έχουν μάθει οι πάντες. Αν θα διαλέξει τελικά να
βουτήξει με το κοστούμι, με στολή βατραχανθρώπου ή μόνο με το σώβρακο, μικρή σημασία έχει, αφού το βέβαιο είναι ότι αυτό στο οποίο θα βουτήξει θα είναι το κενό. Δεν υπάρχει γι’ αυτόν ούτε εξιλέωση ούτε συγχώρεση. Ούτε υπάρχει, βεβαίως, πιθανότητα επανεκλογής. Επομένως, πού να πάει;
Το δεύτερο πλήγμα που δέχθηκε ο Π. Καμμένος ήταν ο χαρακτηρισμός «κότα τρίλειρη και μακροπουπουλάτη». Με τον οποίο τον στόλισε η Ντόρα Μπακογιάννη. Δεν φαντάζομαι ότι υπήρξε ένας που να μη γελάσει μόλις το άκουσε. Αλλά και κάποιοι εξ ημών, που έχουμε αδυναμία στις κότες, αναρωτηθήκαμε ποια ράτσα να είναι αυτή στην οποία τόσο ποιητικά αναφέρεται η κ. Μπακογιάννη; Να είναι η παραδοσιακή Campine, που υπάρχει από τον Μεσαίωνα; Η κλασική και σωματώδης Μπρακέλ; Η μουσάτη του Eβερμπεργκ ή μήπως η φουντωτή των Αρδεννών; (Κατά κάποιον τρόπο, οι Βέλγοι κατέχουν τα ευρωπαϊκά πρωτεία στις κότες. Οι περισσότερες και παλαιότερες ποικιλίες κοτών είναι βελγικές.)
Περιέργως, οι συνήθως εύθικτοι ΑΝΕΛ απάντησαν με μία αφ’ υψηλού ανακοίνωση, στην οποία επιχειρούν επίδειξη ηθικής ανωτερότητας, καταλήγουν όμως να εξισώνουν την τρομοκρατία των βομβών με τη λεκτική χλεύη, την οποία ονομάζουν «τρομοκρατία των ύβρεων και των συκοφαντιών». Ωστόσο, ο δημόσιος χλευασμός είναι ό,τι ακριβώς δεν αντέχει ο Π. Καμμένος. Oχι μόνο λόγω της προσωπικότητάς του, αλλά κυρίως επειδή ο χλευασμός καταστρέφει την εικόνα που προβάλλει και με την οποία έχει κατορθώσει να επιβληθεί. Την εικόνα του «bully», που λένε στα αγγλικά, του τύπου που επιβάλλεται με τον εκφοβισμό και το επιθετικό θράσος. Πάντα, αυτού του είδους οι τύποι ξεφουσκώνουν με τη γελοιοποίηση· και η Ντόρα Μπακογιάννη συνέβαλε αριστοτεχνικά προς τον σκοπό αυτόν.
Οτι ο Π. Καμμένος ζορίζεται σοβαρά αυτή την περίοδο φαίνεται και από τα λάθη που κάνει. Διότι ήταν τεράστιο λάθος ότι δεν έσπευσε, αμέσως μόλις έγινε γνωστό το μέγεθος και η σοβαρότητα της τρομοκρατικής απόπειρας, να καταδικάσει ανεπιφύλακτα το γεγονός. Αν το είχε κάνει αμέσως και με τρόπο πειστικό, θα είχε ώς ένα βαθμό καλυφθεί για τις εμπρηστικές δηλώσεις του παρελθόντος, θα είχε εν πάση περιπτώσει μια καλή δικαιολογία να χρησιμοποιήσει. Εκείνος όμως άργησε 17 ώρες. (Τις φαντάζομαι όσο δύσκολες ήταν και οι περίφημες 17 ώρες που κατέληξαν στην ιστορική kolotoumba του Τσίπρα τον Ιούλιο του 2015...) Και το χειρότερο; Εξισώνει στη δήλωσή του τις επιθέσεις διά του Τύπου με τις επιθέσεις που γίνονται με βόμβες των δέκα κιλών...
Μόνο οι εργαζόμενοι;
Οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών με τις οποίες καταδικάζεται η τρομοκρατική ενέργεια εις βάρος του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής», αν προσέξατε, έχουν αυστηρά φιλεργατικό χαρακτήρα. Ο καταγγέλλων είτε τίθεται υπέρ των εργαζομένων που κινδύνευσαν από τη βόμβα είτε μέμφεται εκείνους που τολμούν να θέτουν σε τέτοιο κίνδυνο τους εργαζομένους. Ο εργοδότης, ο ιδιοκτήτης του κτιρίου, οι μέτοχοι, ακόμη και οι υλικές ζημίες δεν είναι τίποτα δηλαδή; Είναι τόσο ασήμαντα ώστε να παραλείπονται; Αυτή η βλακώδης, ταξική και κομπλεξική αντίληψη των αξιών, την οποία κατόρθωσε να επιβάλει η Αριστερά, ευθύνεται για το ότι τόσες δεκαετίες ανεχόμαστε την κατοχή των Εξαρχείων από μια αλητοσυμμορία...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή
«Πού να πάει, βρε παιδιά;» Με τέτοια καταφρόνια ο Αλέξης Τσίπρας σχολίασε την ερώτηση κοινοβουλευτικού συντάκτη, σχετικά με την πιθανότητα ο Καμμένος να ρίξει την κυβέρνηση. Τόσο δεδομένο τον θεωρεί και το δείχνει με τον γλαφυρότερο τρόπο. Είναι, βέβαια, λάθος να θεωρείται δεδομένο ότι ο Καμμένος θα λειτουργήσει βάσει λογικής, η αλήθεια είναι όμως ότι ο μικρότερος κυβερνητικός εταίρος είναι πια αιχμάλωτος του ΣΥΡΙΖΑ. (Γι’ αυτό, ο Καμμένος διέδιδε ότι έχει συνεννοηθεί με τον Τσίπρα, ώστε ουδείς εκ των σημερινών βουλευτών των ΑΝΕΛ να γίνει δεκτός στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.)
Eχει δίκιο στην προκειμένη περίπτωση ο Τσίπρας: ο Καμμένος ή παραμένει γαντζωμένος στο αερόστατο του ΣΥΡΙΖΑ ή πέφτει στο κενό. Aλλες επιλογές δεν έχει. Eπειτα από τόσο καιρό μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τον έχουν μάθει οι πάντες. Αν θα διαλέξει τελικά να
βουτήξει με το κοστούμι, με στολή βατραχανθρώπου ή μόνο με το σώβρακο, μικρή σημασία έχει, αφού το βέβαιο είναι ότι αυτό στο οποίο θα βουτήξει θα είναι το κενό. Δεν υπάρχει γι’ αυτόν ούτε εξιλέωση ούτε συγχώρεση. Ούτε υπάρχει, βεβαίως, πιθανότητα επανεκλογής. Επομένως, πού να πάει;
Το δεύτερο πλήγμα που δέχθηκε ο Π. Καμμένος ήταν ο χαρακτηρισμός «κότα τρίλειρη και μακροπουπουλάτη». Με τον οποίο τον στόλισε η Ντόρα Μπακογιάννη. Δεν φαντάζομαι ότι υπήρξε ένας που να μη γελάσει μόλις το άκουσε. Αλλά και κάποιοι εξ ημών, που έχουμε αδυναμία στις κότες, αναρωτηθήκαμε ποια ράτσα να είναι αυτή στην οποία τόσο ποιητικά αναφέρεται η κ. Μπακογιάννη; Να είναι η παραδοσιακή Campine, που υπάρχει από τον Μεσαίωνα; Η κλασική και σωματώδης Μπρακέλ; Η μουσάτη του Eβερμπεργκ ή μήπως η φουντωτή των Αρδεννών; (Κατά κάποιον τρόπο, οι Βέλγοι κατέχουν τα ευρωπαϊκά πρωτεία στις κότες. Οι περισσότερες και παλαιότερες ποικιλίες κοτών είναι βελγικές.)
Περιέργως, οι συνήθως εύθικτοι ΑΝΕΛ απάντησαν με μία αφ’ υψηλού ανακοίνωση, στην οποία επιχειρούν επίδειξη ηθικής ανωτερότητας, καταλήγουν όμως να εξισώνουν την τρομοκρατία των βομβών με τη λεκτική χλεύη, την οποία ονομάζουν «τρομοκρατία των ύβρεων και των συκοφαντιών». Ωστόσο, ο δημόσιος χλευασμός είναι ό,τι ακριβώς δεν αντέχει ο Π. Καμμένος. Oχι μόνο λόγω της προσωπικότητάς του, αλλά κυρίως επειδή ο χλευασμός καταστρέφει την εικόνα που προβάλλει και με την οποία έχει κατορθώσει να επιβληθεί. Την εικόνα του «bully», που λένε στα αγγλικά, του τύπου που επιβάλλεται με τον εκφοβισμό και το επιθετικό θράσος. Πάντα, αυτού του είδους οι τύποι ξεφουσκώνουν με τη γελοιοποίηση· και η Ντόρα Μπακογιάννη συνέβαλε αριστοτεχνικά προς τον σκοπό αυτόν.
Οτι ο Π. Καμμένος ζορίζεται σοβαρά αυτή την περίοδο φαίνεται και από τα λάθη που κάνει. Διότι ήταν τεράστιο λάθος ότι δεν έσπευσε, αμέσως μόλις έγινε γνωστό το μέγεθος και η σοβαρότητα της τρομοκρατικής απόπειρας, να καταδικάσει ανεπιφύλακτα το γεγονός. Αν το είχε κάνει αμέσως και με τρόπο πειστικό, θα είχε ώς ένα βαθμό καλυφθεί για τις εμπρηστικές δηλώσεις του παρελθόντος, θα είχε εν πάση περιπτώσει μια καλή δικαιολογία να χρησιμοποιήσει. Εκείνος όμως άργησε 17 ώρες. (Τις φαντάζομαι όσο δύσκολες ήταν και οι περίφημες 17 ώρες που κατέληξαν στην ιστορική kolotoumba του Τσίπρα τον Ιούλιο του 2015...) Και το χειρότερο; Εξισώνει στη δήλωσή του τις επιθέσεις διά του Τύπου με τις επιθέσεις που γίνονται με βόμβες των δέκα κιλών...
Μόνο οι εργαζόμενοι;
Οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών με τις οποίες καταδικάζεται η τρομοκρατική ενέργεια εις βάρος του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής», αν προσέξατε, έχουν αυστηρά φιλεργατικό χαρακτήρα. Ο καταγγέλλων είτε τίθεται υπέρ των εργαζομένων που κινδύνευσαν από τη βόμβα είτε μέμφεται εκείνους που τολμούν να θέτουν σε τέτοιο κίνδυνο τους εργαζομένους. Ο εργοδότης, ο ιδιοκτήτης του κτιρίου, οι μέτοχοι, ακόμη και οι υλικές ζημίες δεν είναι τίποτα δηλαδή; Είναι τόσο ασήμαντα ώστε να παραλείπονται; Αυτή η βλακώδης, ταξική και κομπλεξική αντίληψη των αξιών, την οποία κατόρθωσε να επιβάλει η Αριστερά, ευθύνεται για το ότι τόσες δεκαετίες ανεχόμαστε την κατοχή των Εξαρχείων από μια αλητοσυμμορία...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου