 |
| ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΤΣΟΥΛΗ |
Είναι αναντίρρητα θεσμός σε μετάβαση. Τα χρόνια αυτά, χρόνια της κρίσης και της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος αλλά ταυτόχρονα και της ενίσχυσης του συγκεντρωτισμού ελέω των μνημονίων το περιφερειακό πολιτικό σύστημα παρέμεινε κατά κανόνα εσωστρεφές και αδύναμο να ηγηθεί της χειραφέτησης του θεσμού. Εξάλλου για την Αυτοδιοίκηση τα χρόνια αυτά είναι η εποχή της μετριότητας. Το δευτεροβάθμιο επίπεδο είναι πάντως διαφορετικό και διαφοροποιημένο από Περιφέρεια σε Περιφέρεια έτσι ώστε οι γενικεύσεις να μην ενδείκνυνται.
Ας σταθούμε στα καθ΄ημάς: Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας.
Η πρώτη περίοδος είχε κατ΄εξοχήν μεταβατικό προσανατολισμό. Επικράτησε μία συμμαχία Νομαρχιών που μοίρασαν τα τιμάρια χωρίς να επιδιώξουν την ουσιαστική διοικητική συνοχή. Συνεχίστηκαν οι παράλληλοι δρόμοι των νομαρχιών. Ήταν επόμενο να μην μπορέσουν να διαχειριστούν θετικά τις ενδοπεριφερειακές αντιθέσεις καθώς το περιφερειακό κέντρο συνέχισε να οδηγείται από την διοικητική νομενκλατούρα της κρατικής περιφέρειας η οποία εξάλλου ενσωμάτωνε και το κυρίαρχο εδροκεντρικό σύστημα εξουσίας. Το πολιτικό προσωπικό δεν ήθελε και εάν ήθελε δεν μπορούσε, λόγω των ηγετικών ικανοτήτων του αλλά και της πολιτικοδιοικητικής του κουλτούρας, να οδηγήσει την Περιφέρεια σε μία διακυβέρνηση συνοχής και ανάπτυξης.
Η δεύτερη περίοδος έχει άλλα χαρακτηριστικά και δεν αποτελεί την συνέχεια της προηγουμένης. Η Περιφέρεια κατακτήθηκε ως λάφυρο ενός προσωποκεντρικού συστήματος. Η περιφερειακή ηγεσία ασκήθηκε κυρίως ως επικοινωνιακό διακύβευμα μεταλλάσσοντας πάντως το προηγούμενο νομαρχοκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης αλλά και ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το εδροκεντρικό σύστημα εξουσίας.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου