Ηταν αναμενόμενο ότι η υπόθεση στο Μάτι θα έβγαινε ξανά στην επικαιρότητα, όσο κι αν κάποιοι επιθυμούν να ξεχαστεί. Να μη γράφεται λέξη στις εφημερίδες, να μην παίζουν φωτογραφίες από την καταστροφή και τους νεκρούς στις τηλεοράσεις, να μην πηγαίνουν κάμερες στους κατοίκους οι οποίοι 8 μήνες μετά εκδηλώνουν την οργή τους για την εγκατάλειψη από την πολιτεία.
Να όμως που τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα που έλεγε κι ο Λένιν. Ειδικά κάποια γεγονότα που κουβαλούν στις πλάτες τους το βάρος 100 νεκρών.
Ακουγα το πρωί της Τρίτης έναν
κάτοικο στο Μάτι. ο οποίος έχασε όλη του την περιουσία αλλά γλίτωσε τη ζωή του και την οικογένειά του την τελευταία στιγμή, να λέει: «Οκτώ μήνες μετά και ξυπνάω από τον ύπνο μου βλέποντας εφιάλτες».
Θυμήθηκα λοιπόν την εξής ιστορία:
Είναι 7 το πρωί της 24ης Ιουλίου, η επόμενη ημέρα της τραγωδίας στο Μάτι και πηγαίνω εκεί όπου ακόμη οι φωτιές έκαιγαν σπίτια. Η εικόνα συγκλονιστική. Καμένα αυτοκίνητα παντού, καμένα και γκρεμισμένα σπίτια, άνθρωποι χαμένοι να περιφέρονται στους άδειους δρόμους, να τρέχουν να σβήνουν εστίες φωτιάς, να αναζητούν κάποιο αποκούμπι.
Γενικώς μια εικόνα χάους από αυτές που μένουν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη κάποιου.
Η πιο συγκλονιστική στιγμή, ωστόσο, που δεν μπορεί ανθρώπινος νους να συλλάβει ήταν όταν λίγοι δημοσιογράφοι καταφέραμε να φτάσουμε στο οικόπεδο του θανάτου. Εκεί όπου χάθηκαν περισσότεροι από 20 συνάνθρωποί μας προσπαθώντας να φτάσουν στη θάλασσα.
Εκεί όπου ένα μικρό παιδί πήδηξε στο κενό και σκοτώθηκε στα βράχια. Εκεί όπου παππούς και γιαγιά βρέθηκαν απανθρακωμένοι αγκαλιά με τα εγγόνια τους.
Από σχετική απόσταση βλέπαμε αυτή την κόλαση, αλλά την βλέπαμε, την ζούσαμε, μυρίζαμε τον θάνατο στον αέρα.
Εκείνη τη συγκλονιστική στιγμή μας πλησιάζει ένας άνδρας 35-40 ετών. Κρατά στα χέρια του τη φωτογραφία ενός δικού του ανθρώπου και φωνάζει κλαίγοντας: «Βοηθήστε με, μήπως είδατε κάτι;».
Σιωπή. Τι να πεις όταν ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε έναν τόπο μαζικού θανάτου; Το μόνο που κάνεις είναι να βάλεις τα κλάματα.
Αυτή η σκηνή και μια ακόμη. Όταν αστυνομικός δύο μέτρα εκείνη την ημέρα σου λέει: «Ημουν και στην πτώση του αεροπλάνου στο Γραμματικό. Είδα διαμελισμένα πτώματα, έπαθα σοκ.
Όμως αυτό που έζησα στο Μάτι δεν περιγράφεται με λόγια».
Κι έβαλε τα κλάματα.
Αυτές οι προσωπικές εικόνες με στοιχειώνουν εδώ και οκτώ μήνες. Δεν είναι υπερβολή, ούτε δημοσιογραφικό κλισέ, ούτε εντυπωσιοθηρία. Και το ίδιο λένε όσοι βρέθηκαν εκείνες τις ημέρες στο Μάτι. Δεν κοιμούνται καλά, ξυπνούν ενθυμούμενοι τον εφιάλτη που έζησαν τις επόμενες ημέρες της τραγωδίας.
Όταν λοιπόν όλοι εμείς οι άσχετοι, που δεν γνωρίζαμε ούτε καν που πέφτει το Μάτι, που δεν έχουμε αντικειμενικές ευθύνες και δεν ασκούμε εξουσία ξυπνάμε με εφιάλτες, πώς όλοι οι υπεύθυνοι κοιμούνται ήσυχα;
Πώς ο Ψινάκης βγαίνει και λέει ότι κοιμάται μια χαρά; Πώς η Δούρου λέει ότι έπραξε το καθήκον της μια χαρά;
Πώς υποστηρίζει ότι της επιτίθενται τα μέσα ενημέρωσης ενώ αυτή έχει κάνει έργο; Μόλις το πρωί της Τρίτης βγήκε και είπε ότι δίνει και 10 εκατ. ευρώ στους κατοίκους πέραν όλων των άλλων; Λες κι αυτό είναι το θέμα. Πόσα περισσότερα θα δώσει…
Μα δεν αισθάνονται δέος μπροστά στο τεράστιο έγκλημα της 23ης Ιουλίου; Δεν αισθάνονται την ανάγκη να συγκλονιστούν, να κλάψουν, να ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη και να δουν τα λάθη που έκαναν ώστε να μην τα ξανακάνουν οι επόμενοι;
Πώς έχουν το θράσος να κατεβαίνουν ξανά στις εκλογές και να υπόσχονται έργα, ανθρωπιά, κοινωνική πολιτική, αριστερά πρόσημα και άλλα τέτοια όμορφα;
Όταν πέφτουν για ύπνο δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση της ευθύνης τους;
Οι πολιτικοί δεν είναι μόνο για να κάνουν δηλώσεις ή και έργο. Εχουν και διαπαιδαγωγικό ρόλο, είναι παραδείγματα προς μίμηση… ή προς αποφυγή. Όταν, λοιπόν, όλοι αυτοί που βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης τότε, σήμερα κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχαστεί το Μάτι ή προκαλούν και με την παρουσία τους ακόμη, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση.
Ο λαός πρέπει να τους δώσει την απάντηση.
Βασ. Κανέλλης-in.gr
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου