Τότε πολλοί εδώ μέσα θλιβόμασταν με την επαναφορά όρων που τα παιδιά μας δεν γνώριζαν: τους γερμανοτσολιάδες, τους δοσίλογους και τους προσκυνημένους. Μια ολόκληρη γενιά, γνώριζε μόνο μέσα από ταινίες τα κόκκινα και μπλε καφενεία, τους κατσαπλιάδες και τους χίτες, τους παραδόπιστους και τους συμμορίτες αλλά ο Τσίπρας και η παρέα του είχαν άλλα σχέδια.
Καλλιεργώντας πάθη μέσω των υπογείων τους, έβαλαν ξανά οικογένειες στο δρόμο του διχασμού. Οικογενειακά τραπέζια διαλύθηκαν, σχέσεις ετών διαταράχθηκαν, φίλοι χωρίστηκαν, συνάδελφοι δεν ξαναμίλησαν. Και η Ελλάδα ξεκίνησε να βυθίζεται.
Η μόνη ελπίδα όλων μας ήταν
τότε το περίφημο »Δημοκρατικό τόξο».
Η διακομματική συμφωνία δηλαδή, των πολιτών που πίστευαν στην αστική δημοκρατία, σιχαινόταν τον διχασμό και πίστευε στην Ευρωπαϊκή ιδέα του Διαφωτισμού. Δυστυχώς όμως, όπως αποδεικνύεται, δεν βγήκαμε όλοι για τους ίδιους λόγους στο Σύνταγμα. Υπήρχαν και αυτοί που διαδήλωσαν γιατί ήθελαν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, να αντικαταστήσουν τον Τσίπρα και να πάρουν ρεβάνς από αυτόν και από όσους εκπροσώπησε στα θλιβερά αυτά χρόνια.
Συντρόφια, όσο απέναντι ήταν τους κήρυκες του μίσους το 2015, άλλο τόσο απέναντι θα έχουμε όσους θέλουν να αναβιώσουν το μίσος από την ανάποδη. Η ιστορία έκρινε και συνεχίζει να κρίνει τις αιτίες και τα αποτελέσματα του Εμφυλίου. Δεν είναι δουλειά της πολιτικής να αντλεί ψήφους από τις νίκες ή τις ήττες του πολέμου. Δουλειά της πολιτικής είναι η προκοπή του τόπου και η συνεργασία των Ελλήνων.
Γράφει ο Ιωσήφ Κάπα-thecaller.gr
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου